اهداف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثر ورزش و فعالیت بدنی بر میزان شادی زنان یائسه است.

مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع تجربی است.جامعه آماری تحقیق زنان سالمند شهر شیراز بودند که از طریق فراخوان محلی به شرکت در پژوهش دعوت شده بودند. از بین داوطلبان شرکت در تحقیق 72 نفر با توجه به ملاک های ورود (عدم ابتلا به بیماری، دامنه سنی مناسب، عدم مصرف منظم دارو و علاقمندی و داشتن وقت کافی در زمان های موردنظر شرکت در تحقیق) انتخاب شده و با انتساب تصادفی در سه گروه تمرینی (پیاده‌روی، حرکت در آب و تمرین با وزنه) و یک گروه کنترل (هر گروه 18 نفر) قرار گرفتند. سه گروه تمرینی به مدت دو ماه در روزها و ساعت‌های مشابه تحت نظر مربی با شدت و مدت معین تمرینات خود را انجام ‌دادند. زمان و نوع اجزای عمومی فعالیت (گرم کردن و سرد کردن) برای سه گروه مشابه و یکسان بود. مدت زمان جزء اختصاصی تمرین از نظر زمان برای هر سه گروه یکسان ولی از لحاظ محتوا به اشکال گوناگون (پیاده‌روی، حرکت در آب و تمرین با وزنه) انجام شد. برنامه تمرینی از نظر زمان و شدت تمرین به صورت فزاینده اجرا گردید، به طوری که در روز اول مدت زمان کل تمرین 50 دقیقه و روز آخر 80 دقیقه به طول انجامید. برای سنجش شادی از پرسشنامه تجدید نظر شده شادی آکسفورد استفاده شد که قبل و بعد از 8 هفته برنامه تمرینی، توسط آزمودنی ها تکمیل گردید. نتایج با آنالیز واریانس یک طرفه و نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد.

یافته‌ها: نتایج بیانگر تفاوت معنی‌دار بین گروه‌های ورزشی با گروه کنترل بود. یافته‌های تحقیق نشان دادند که شرکت در فعالیت‌های ورزشی تاثیر معنی‌داری بر میزان شادی زنان دارد و گروه تمرین با وزنه، از میان گروه‌های تمرینی، بیشترین تاثیر را نسبت به گروه کنترل نشان داد.

نتیجه‌گیری: شرکت در برنامه‌های ورزشی باعث پیشرفت در کلیه ابعاد شادی در گروه‌های ورزشی تحقیق شد. طرح‌ریزی برنامه تمرینی منظم می‌تواند برای زنان مسن مفید باشد و این گروه آسیب‌پذیر می‌توانند از برنامه‌های تمرینی جهت کاهش عوارض دوران یائسگی استفاده کنند.