اهداف: عیوب انکساری چشم که شامل نزدیک‌بینی، دوربینی و آستیگماتیسم است، از مهم‌ترین اختلالات چشم در سرتاسر دنیا است. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد اختلال بینایی می‌تواند منجر به زمین‌خوردن سالمندان شود. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تأثیر اختلال بینایی حاصل از عیوب انکساری چشم بر شیوع زمین‌خوردن و کنترل پاسچرال سالمندان بود.
مواد و روش‌ها: سالمندانی که برای معاینات چشم‌پزشکی به درمانگاه شهرداری منطقه 9 مراجعه کرده بودند، توسط همکاران اپتومتریست باتجربه تحقیق (با استفاده از چارت اسنلن و افتالموسکوپ) مورد معاینات چشم‌پزشکی قرار گرفتند. در صورت تمایل افراد برای شرکت در مطالعه پس از کسب موافقت آگاهانه، اطلاعاتی در مورد سن، جنسیت ابتلا یا عدم‌ابتلا به بیماری‌های چشمی خاص، تاریخچه جراحی چشم و سابقه زمین‌خوردن طی 12 ماه گذشته توسط پرسش‌نامه جمع‌آوری شد. براساس نتایج غربالگری بینایی انجام‌شده در این سالمندان 77 سالمند مبتلا به عیوب انکساری چشم شامل: 19 فرد دوربین (سن 5/85±67/47 سال)، 22 نفر آستیگمات (سن 5/60±70/32 سال) و 36 نفر مبتلا به آستیگماتیسم همراه دوربینی (سن 7/69±69/78 سال) و 23 سالمند (سن 29/29±70/5 سال) بدون هیچ اختلال بینایی خاص وارد مطالعه شدند. 70درصد شرکت‌کنندگان خانم و 30درصد مرد بودند که از نظر سابقه زمین‌خوردن و کنترل پاسچرال موردبررسی قرار گرفتند. برای بررسی کنترل پاسچرال از آزمون برخیز و برو (TUG) استفاده شد. از افراد خواسته می‌شد از صندلی بلند شوند، در یک مسیر 3 متری مستقیم راه روند، سپس بازگردند و دوباره روی صندلی بنشینند. زمان پیمودن این مسیر توسط افراد به ثانیه ثبت می‌شد. آزمون‌های آماری شامل: تحلیل واریانس برای مقایسه بین گروه‌ها از نظر کنترل پاسچرال و آزمون خی-اسکوئر برای مقایسه شیوع زمین‌خوردن هریک از گروه‌های مبتلا به عیوب انکساری نسبت به گروه کنترل سالم بود.
یافته‌ها: از جامعه سالمندان موردبررسی در این تحقیق 23درصد (23=n) در گروه سالم، 19درصد (19=n) دچار دوربینی، 22درصد (22=n) مبتلا به آستیگماتیسم و 36درصد (36=n) دوربین با آستیگماتیسم بودند. 70درصد شرکت‌کنندگان خانم و 30درصد مرد بودند. شیوع زمین‌خوردن در گروه‌های سالم، دوربین، آستیگمات و دوربین با آستیگمات به‌ترتیب عبارت بود از: 15/8، 26/1، 22/7 و 38/9. با وجود اینکه شیوع زمین‌خوردن در افراد مبتلا به عیوب انکساری چشم نسبت به گروه کنترل بدون اختلال بینایی بالاتر نشان داده شد، اما نتایج آزمون خی-اسکوئر نشان داد بین گروه‌ها تفاوت معنی‌داری از نظر شیوع زمین‌خوردن وجود ندارد (0/25=P). همچنین نتایج تحلیل واریانس نیز نشان داد آزمون برخیز و برو (آزمون کنترل پاسچرال) نتوانست تفاوتی را بین گروه‌ها نشان دهد (0/64=P).
نتیجه‌گیری: اختلال بینایی حاصل از عیوب انکساری چشم در سالمندان منجر به افزایش زمین‌خوردن آنها نشد. علاوه‌براین، نتایج آزمون TUG نتوانست اختلال تعادل را در این افراد نشان دهد؛ ازاین‌رو، مطالعات بیشتری در زمینه ارزیابی کنترل پاسچرال با دستگاه‌های پیشرفته‌تر و درنظرگرفتن عوامل خطرساز دیگر لازم است تا عوامل تعیین‌کننده در زمین‌خوردن سالمندان با عیوب انکساری چشم بهتر مشخص شود.