اهداف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی واقعیت‌درمانی بر شادکامی سالمندان صورت گرفت.  

مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر از نوع آزمایشی پیش‌آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل سالمندان مرد «مرکز ماندگاران شهرستان اردبیل» بود. با استفاده از ملاک‌های ورود و خروج، 50 نفر از سالمندان ارزیابی و از میان آنها،30 نفر واجد شرایط ورود به مطالعه شناخته شدند و به روش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. مقیاس شادکامی آکسفورد برای دو گروه آزمایش و کنترل اجرا گردید. به‌منظور گردآوری داده­‌ها، از پرسش‌نامه شادکامی آکسفورد (آرگیل، مارتین و گرسلند، 1989) استفاده شد. جلسات آموزش واقعیت‌درمانی برای گروه مداخله، به‌صورت هفته‌­ای دو جلسه و به‌مدت هشت جلسه برگزار و پیگیری یک‌­ماهه نیز انجام شد. تجزیه‌وتحلیل داده­‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌­گیری­‌های مکرر انجام شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد تفاوت میانگین نمرات شادکامی دو گروه معنی‌­دار است و واقعیت‌درمانی به‌صورت معنی­‌داری موجب افزایش شادکامی سالمندان می‌شد (0/05>P). همچنین، مقایسه نمرات میانگین پیش‌آزمون و پس‌آزمون در دو گروه، حاکی از افزایش نمرات شادکامی در تمامی خرده‌مقیاس‌­ها در مقطع پس‌آزمون، با اختلاف معنی‌­دار بود (0/001>P).

نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش نشان داد واقعیت‌درمانی در افزایش مسئولیت­‌پذیری و افزایش شادکامی سالمندان مفید است. اجرای چنین جلسات گروهی در اقامتگاه‌­ها و مراکز تجمع سالمندان توصیه می‌­شود.