اهداف: اختلالات شناختی و زبانی از جمله مشکلات واژه‌یابی در سالمندان شایع است. روانی کلامی یکی از اولین کارکردهای شناختی است که در جریان فرایند سالمندی زوال می‌یابد. با توجه به نبودِ هنجارهای روانی کلامی در سالمندان طبیعی فارسی‌زبان، هدف مطالعه حاضر بررسی روانی کلامی در افراد بالای 60 سال فارسی‌زبان بود.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه مشاهده‌ای، 90 فرد سالمند بالای 60 سال (45 زن و 45 مرد) به دو گروه سالمند جوان (60 تا 74 سال) و سال‌خورده (75 تا 90 سال) و سه گروه تحصیلی (>5 سال، 6 تا 12 سال و >12 سال) تقسیم شدند. آزمون روانی کلامی در دو بخش روانی معنایی شامل نام‌بردن مقوله‌های حیوان و میوه و روانی واجی شامل نامیدن کلماتی که با واج‌های /ف/، /آ/ و /س/ شروع می‌شود، در مدت زمان 60 ثانیه اجرا شد. پاسخ افراد با ضبط‌صوت ثبت و نگارش شد و سپس با استفاده از روش ترویر مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت. داده‌های به‌دست‌آمده با استفاده آزمون غیرپارامتریک تی مستقل، تحلیل واریانس یک‌طرفه و ضریب همبستگی پیرسون تحلیل شد.
یافته‌ها: یافته‌های حاصل از پژوهش نشان داد که تفاوت میان عملکرد روانی واجی و معنایی در بین دو جنس مذکر و مؤنث معنادار نیست، اما میانگین عملکرد روانی معنایی و روانی واجی در بین دو گروه سنی معنادار بود (P<0/001). همچنین بین سن و عملکرد انتقال همبستگی معکوس و معناداری به‌دست آمد (r=0/46 و P<0/01) و تحصیلات همبستگی مثبت و معناداری بر عملکرد انتقال نشان داد (r=0/36 و P<0/01).
نتیجه‌گیری: نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که عملکرد روانی معنایی و روانی واجی با افزایش سن کاهش و با افزایش تحصیلات افزایش می‌یابد، اما جنسیت بر آن تأثیری ندارد. به‌نظر می‌رسد لازم است در توانبخشی آسیب‌های زبانی در سالمندان نظیر زبان‌پریشی، موضوع افت توانمندی روانی کلامی در اثر افزایش سن درنظرگرفته شود.