اهداف: هدف از مطالعه حاضر مقایسه تعادل ایستا در مردان میانسال و سالمند فعال و غیرفعال بود.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه مقطعی-مقایسه‌ای آزمودنی‌های تحقیق شامل دو گروه 55 مرد میانسال و سالمند فعال و 49 مرد میانسال و سالمند غیرفعال بودند. تعادل ایستا در آزمودنی‌ها با استفاده از آزمون ایستادن روی پا با چشمان باز و بسته اندازه‌گیری شد. سرعت (زمان) راه رفتن در آزمودنی‌های فعال با استفاده از آزمون پیاده‌روی راکپورت اندازه‌گیری شد. برای مقایسه تعادل ایستا با چشمان باز و بسته بین دو گروه از آزمون تی مستقل و برای بررسی ارتباط بین متغیرها از آزمون ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. تجزیه تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS16 انجام شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که تعادل ایستا با چشمان بسته و باز در گروه فعال به‌طور معنادری نسبت به گروه غیرفعال بالاتر می‌باشد. با این حال در گروه فعال هیچ‌گونه ارتباط معناداری بین زمان راه رفتن و میزان تعادل با چشم باز و بسته مشاهده نشد. یک همبستگی منفی و معناداری بین سن و تعادل ایستا مشاهده شد به‌طوریکه با افزایش سن تعادل به‌طور معنی‌داری کاهش می‌یافت.

نتیجه‌گیری: یافته‌های مطالعه حاضر نشان داد که مردان میانسال و سالمند فعالی که به‌طور منظم به پیاده‌روی و ورزش صبحگاهی می‌پردازند نسبت به مردان میانسال و سالمند غیرفعال از تعادل بهتری برخوردار می‌باشند که این می‌تواند موید نقش تمرین به‌ویژه پیاده‌روی در بهبود تعادل باشد. احتمال می رود که پیاده‌روی با اعمال اضافه بار بر روی انتقال اطلاعات از طریق بهبود سیستم‌های حسی سه‌گانه دستگاه عصبی مرکزی و همچنین سیستم حرکتی جهت حفظ تعادل، باعث بهبود تعادل شود.