سالمندی می تواند دوران سرزندگی، نشاط، عزم، اراده، بزرگی، عزت و شکوه باشد. از بارزترین تغییرات جمعیت شناسی قرن بیست و یکم سالخوردگی جمعیت است که تمامی کشورهای جهان منجمله ایران را درگیر کرده است. کشورهای پیشرفته در راستای حل پیامدهای سالخوردگی چاره ای اندیشیده اند اما اگر کشورهای جهان سوم منجمله ایران (حدود 8% جمعیت بالای 60 سال) سیاست های لازم جهت برنامه ریزی خدمات مراقبتی سالمندان بکار نگیرند، در آینده نزدیک با بحران اجتماعی- اقتصادی- بهداشتی و درمانی مواجه خواهند شد. هر برنامه اجرایی سالمندی و سلامت سالمندی باید بر سه پایه استوار باشد:
(1 افراد سالمند و توسعه (شرکت دادن) که بر نیاز جامعه متمرکز می شود تا سیاست هایشان را با آن منطبق کرده و موسسات بخاطر منافع جامعه رشد جمعیت سالمندی را با نگاه نیروی فعال ببینند.
(2 ارتقای سلامت و رفاه (سلامت همه جانبه) که تاکید بر نیاز سیاست هایی که سلامت با نشاط را از دوران کودکی تا طول زندگی ارتقا داده تا در زمان سالمندی دوران سالمی داشته باشند.
(3 تضمین توانایی و حمایت محیطی (امنیت) که سیاست های مبتنی بر خانواده و جامعه را ارتقا داده و بنیان سالمندی ایمن را فراهم می آورد.
در این راستا کشور ژاپن طرح طلایی (gold plan) و بیمه مراقبتی درازمدت و طرح فرشته (Angel) را برای کاهش میزان زاد و ولد بکار گرفته و کشور آمریکا با توجه به شاخص هایی برنامه راهبردی خود را تهیه کرده است که در برگیرنده ابعاد مختلف اقتصادی، رفاهی، بهداشتی، و درمانی است. در این مقاله با مروری بر سیستم عملکردی کشورهای پیشرفته (ژاپن و آمریکا) و الهامگیری از نقاط مثبت و با نگاه به تجارب آنها در این امر، شاخص ها و سرفصل هایی را جهت تدوین نظام جامع خدمات ویژه سالمندان پیشنهاد کرده است.