اهداف: سقوط یا زمین‌خوردن، یکی از علل شایع معلولیت و مرگ و میر در میان سالمندان، به ویژه در میان سالمندان مقیم آسایشگاه ها، محسوب می شود. جراحات بافت نرم، شکستگی‌های متعدد به ویژه شکستگی گردن استخوان ران، مچ دست، و زخم بستر از عوارض شایع آن می باشد. بررسی و توصیف ویژگی های زمین خوردن در میان سالمندان مقیم آسایگاه ها به منظور درک و شناخت علل آن و اقدام در جهت رفع آن.

مواد و روش‌ها: جمعا 76 مورد سقوط به زمین در میان سالمندان مقیم آسایشگاه کهریزک تهران که از سطح عملکرد جسمانی و روانی طبیعی برخوردار بودند و در طول 6 ماه اتفاق افتاده بود (فروردین 1385 لغایت شهریور 1385) بررسی شد. برای هر مورد، تحقیق از بیمار و پرستاران و پزشک معالج و پرونده های بیماران به عمل آمد.

یافته‌ها: میانگین سنی سالمندانی که دچار سقوط به زمین شده بودند 76.9 سال و کل تعداد سقوط مربوط به 29 نفر از سالمندان بوده است. این تعداد شامل 14 نفر زن معادل 48.3درصد و 15 نفر مرد سالمند معادل 51.7درصد بوده اند. 57.6درصد از موارد سقوط بدون مشکل برای سالمند بوده است و وی توانسته است پس از سقوط به تنهایی به‌پاخیزد. 42.4درصد از موارد فرد سالمند پس از سقوط قادر به برخاستن نبوده و نیاز به کمک داشته است. 2.6درصد از موارد سقوط منجر به عوارض شدید و شکستگی شده است (شکستگی جمجمه، گردن و استخوان ران). 30.3درصد محل سقوط حیاط آسایشگاه، 28.9درصد اتاق سالمند، 18.4درصد راهروها، 14.5درصد در دستشویی و توالت، 3.9درصد در حمام، 3.9درصد در سالن غذاخوری بوده است. ازنظر زمانی 45.3درصد وقوع سقوط در هنگاه صبح بوده است (7-12 قبل از ظهر) و 13.2درصد در هنگاه صرف غذا (12-14)، 17درصد در بعدازظهر (14-19)، 11.2درصد در هنگام شب (19-4 صبح) و 13.2درصد در ساعات اولیه صبح (4-7 صبح) رخ داده است.

نتیجه‌گیری:‌ زمین خوردن در میان سالمندان به طور عمده، در خارج از اتاق اتفاق می افتد و در هنگامی که آن‌ها بیشتری فعالیت را دارند (مانند صبح) رخ می دهد. میزان شیوع سقوط در افرادی که سن بالاتری دارند بیشتر است. عوارض و عواقب سقوط گاهی شدید است و منجر به شکستگی جمجمه یا لگن و سر استخوان ران می‌گردد و می‌تواند باعث مرگ شود. مراقبت از عوامل خطر محیطی، می‌تواند در کاهش سقوط و عوارض معلولیت و مرگ و میر ناشی از آن در سالمندان موثر باشد.