اهداف: اپیدمی‌ها تغییرات رفتاری و اجتماعی زیادی را در تمامی عرصه‌ها به وجود می‌آورند، ورزش نیز از این قاعده مستثنا نیست. هدف از این تحقیق واکاوی تجربه زیسته سالمندان ورزشکار تهرانی از همه‌گیری کووید-19 است.
مواد و روش‌ها: این تحقیق از طریق روش کیفی و با استفاده از استراتژی پدیدارشناسی انجام شد. با استفاده از نمونه‌گیری هدفمند 16 سالمند ورزشکار تهرانی به‌عنوان مشارکت‌کننده انتخاب شدند و از طریق مصاحبه­های عمیق و بدون ساختار داده‌ها جمع‌آوری شدند. با استفاده از رویکرد هفت مرحله‌ای دیکلمن(1989) داده‌ها تجزیه‌وتحلیل شدند.
یافته‌ها: بر اساس تجزیه‌وتحلیل انجام‌شده چهار دسته معانی برای تجربه زیسته سالمندان ورزشکار تهرانی از همه‌گیری کووید-19شناسایی شدند که عبارت‌اند از: الف) تجربه انزوای روانی- اجتماعی و مرگ‌اندیشی فزاینده؛ ب) به حاشیه رانده شدن ورزش سالمندی؛ ج) تغییر ناخواسته سبک زندگی و درهم‌ریختگی خلق‌وخو؛ و د) کنشگری فعال و خلاقانه ورزشی.
نتیجه‌گیری: این مضامین تجربه‌شده در زیست جهان‌های سالمندان ورزشکار ایرانی در فضای همه‌گیری کووید-19؛ برساخت‌هایی از کنش اجتماعی‌شان هستند که در صورت تحلیل صحیح، مدنظر قرار دادن و به‌کارگیری آن‌ها می‌توان مدیریت بهتری را در ورزش سالمندی در شرایط اپیدمی‌ها شاهد بود.