اهداف: هدف اصلی این مطالعه مقایسه توانایی اختصاص «توجه» بر تکلیف اولیه و ثانویه شناختی یا حرکتی در سالمندان با و بدون سابقه زمین خوردن بود.

مواد و روش‌ها: مطالعه علّی مقایسه‌ای حاضر با طرح سه عاملی مختلط بر نمونه‌ای متشکل از 55 نفر اجرا شد. شرکت‌کنندگان به روش نمونه‌گیری غیراحتمالی ساده انتخاب شدند. 23 سالمند با میانگین سنی 72/3 سال و گزارش حداقل یک مرتبه زمین خوردن غیرترقبه در طی سال گذشته و 33 سالمند بدون سابقه زمین خوردن با  میانگین سنی 69/12 سال شرکت کردند. مطالعه بر سالمندان ساکن آسایشگاه‌های تهران انجام شد. از آزمون‌های بررسی وضعیت روانشناختی  (MMSE) و زمان نشستن و برخاستن (TUG) همراه با تکالیف ثانویه شناختی و حرکتی استفاده شد. شرایط آزمون به صورتی بود که شرکت‌کنندگان ابتدا می‌بایست ضمن انجام تکلیف دوگانه به تکلیف اولیه توجه داشته باشند و سپس می‌بایست در ضمن انجام تکلیف دوگانه توجه خود را معطوف تکلیف ثانویه می کردند. زمان و تعداد قدم‌ها در آزمون TUG با دوربین فیلمبرداری ثبت شد. داده‌ها با آزمون تحلیل واریانس مختلط برای سنجش های مکرر 2×2×2 (گروه با دو سطح، توانایی اختصاص توجه با دو سطح، و تکلیف ثانویه با دو سطح بر متغیر وابسته زمان آزمون TUG) بررسی شدند.

یافته‌ها: نتایج اثر خالص معنی‌دار گروه، توانایی اختصاص توجه، تکلیف ثانویه بر زمان و تعداد قدم‌ها در آزمون TUG (P<0/001) را نشان داد. اثر متقابل گروه با نوع تکلیف ثانویه بر زمان وتعداد قدم‌ها در آزمون TUG معنی‌دار (P=0/74  و P=0/39) نبود. اثر متقابل گروه با اختصاص توجه بر زمان و تعداد قدم‌ها در آزمون  TUG معنی‌دار (P<0/001) بود. اثر متقابل نوع تکلیف ثانویه با اختصاص توجه بر زمان در آزمون TUG معنی دار (P=0/001) بود، ولی بر تعداد قدم‌ها معنی‌دار (P=0/4) نبود.

نتیجه‌گیری: در تحقیق حاضر سالمندان با و بدون سابقه زمین خوردن توانایی اختصاص توجه به تکلیف اولیه را داشتند که شاید بتوان ادعا کرد سالمندان به حفظ تعادل و راه رفتن بیشتر از انجام تکلیف ثانویه اهمیت می‌دهند .گروه سالمندان بدون سابقه زمین خوردن توانایی اختصاص توجه بهتری نسبت به گروه سالمندان با سابقه زمین خوردن نشان دادند. نداشتن توانایی اختصاص توجه یکی از عوامل مهم در اختلال تعادل و زمین خوردن است.