اهداف: پژوهش حاضر با هدف بررسی ساختار عاملی آزمون ارزیابی عملکردی راه رفتن در سالمندان ایرانی انجام شد.

مواد و روش‌ها: پژوهش علّی‌مقایسه ای حاضر با 200 آزمودنی سالمند در دامنه سنی 60 سال به بالا در دو گروه با و بدون سابقه زمین خوردن (هر گروه، 100 آزمودنی) انجام شد که به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. معیار ورود به مطالعه کسب حداقل نمره 24 از 30 در مقیاس ارزیابی حداقل میزان هشیاری(MMSE)  بود. شرکت کنندگان آیتم های موجود در آزمون ارزیابی عملکردی راه رفتن را انجام داده، اطلاعات توسط یک محقق جمع آوری شد. آزمون ارزیابی عملکردی راه رفتن از 10 آیتم تشکیل شده است که وضعیت عملکردی فرد را در یک دامنه 0 تا 30  به روش لیکرت اندازه گیری می کند. داده ها با استفاده از تحلیل عامل اکتشافی و تحلیل مولفه های اصلی با چرخش واریماکس و نیز آزمون t مستقل ارزیابی شدند.
یافته‌ها: نتایج تحقیق نشان داد که آزمون ارزیابی عملکردی راه رفتن از دو عامل تشکیل شده است. این دو عامل در کل52/53 درصد واریانس را پیش بینی می کردند که بر اساس رسم نمودار ارزش های ویژه (نمودار اسکری) و الگوی وزن های عاملی پیشنهاد شدند. تمامی سوال ها بار عاملی بالاتر از حد پذیرش(0/5)  داشتند به طوری که دامنه این مقادیر در کل آزمون در دامنه 0/523  تا 0/846 متغیر بود.

نتیجه‌گیری: نتایج تحقیق نشان داد که نسخه فارسی آزمون ارزیابی عملکردی راه رفتن در سالمندان ایرانی نیز در حد قابل قبولی هماهنگ با نسخه انگلیسی آن بوده، می توان از آن برای شناسایی سالمندان در خطر زمین خوردن استفاده کرد.