اهداف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تفاوت سرعت راه رفتن در سالمندان با / بدون سابقه زمین خوردن در شرایط انجام تکالیف دوگانه شناختی و حرکتی انجام شد.

مواد و روش‌ها: تحقیق حاضر از نوع علّی‌مقایسه ای بود. بدین منظور تعداد 80 سالمند مرد از سه پارک در شهر تهران، بعد از تکمیل پرسشنامه ارزیابی هشیاری، به صورت در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی ها شامل 40 سالمند بدون سابقه زمین خوردن (72/6±5 سال) و 40 سالمند با سابقه زمین خوردن (74/50±6 سال) بودند. همه آزمودنی ها آزمون سرعت راه رفتن را تحت سه شرایط تکالیف مجرد (خود آزمون)، تکالیف دوگانه شناختی–راه رفتن (اجرای آزمون همراه با شمارش معکوس اعداد تصادفی) و تکالیف دو گانه حرکتی–راه رفتن (اجرای آزمون همراه با حمل فنجان پر آب) انجام دادند. تجزیه و تحلیل با استفاده از تحلیل واریانس چند متغیری در سطح P<0/05 انجام شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که تفاوت معناداری بین گروه های سالمند با و بدون سابقه زمین خوردن در متغیر خطر زمین خوردن وجود داشت (P=0/0005) به طوری که سالمندان بدون سابقه زمین خوردن در همه آزمونها وضعیت بهتری داشتند.

نتیجه‌گیری: به طور کلی می توان آزمون سرعت راه رفتن تحت شرایط تکلیف دو گانه شناختی و حرکتی را به عنوان آزمونی برای تمایز سالمندان با و بدون سابقه زمین خوردن برای فاکتور مهم الگوی راه رفتن به کار برد.