اهداف: تعیین اثربخشی درمان شناختی حضورذهن کنترل درد، بر شدت درد ادراک‌شده و محدودیت عملکرد بیماران مبتلا به درد مزمن در کنار شناسایی رابطه این دو متغیر با سن، هدف پژوهش حاضر بود.

مواد و روش‌ها: در این پژوهش نیمه تجربی، 30 بیمار زن داوطلب از بیماران 18 تا 65 ساله مبتلا به درد مزمن مراجعه‌کننده به بخش فیزیوتراپی بیمارستان اخوان به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند (15 نفر در هر گروه). برای جمع‌آوری اطلاعات مورد نیاز اعضای هر دو گروه با فاصله زمانی 2 ماه به پرسشنامه‌های طبقه‌بندی مدرج درد (GPQ) و ناتوانی ناشی از درد پاسخ دادند. برنامه 8  جلسه‌ای «درمان شناختی حضورذهن» در مورد گروه مداخله انجام شد و گروه کنترل هیچ مداخله روانشناختی دریافت نکرد. داده‌ها پس از جمع‌آ‌وری با استفاده از آزمون آماری تحلیل کوواریانس بررسی شدند.

یافته‌ها: نتایج نشان داد در درجه اول سن با شدت درد ادراک‌شده و محدودیت عملکرد در بیماران مبتلا به درد مزمن رابطه دارد. همینطور نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که شدت درد ادراک‌شده (P=0/001) و محدودیت ناشی از درد (F=0/04) به طور معنی‌داری در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل کاهش یافت.

نتیجه‌گیری: شدت درد ادراک‌شده و محدودیت عملکرد با روند افزایش سن رابطه دارد. درمان شناختی حضورذهن ممکن است با کاهش فاجعه‌آمیزکردن درد و در نتیجه کاهش اضطراب و ترس مرتبط با درد در کاهش شدت درد ادراک‌شده و محدودیت عملکرد بیماران مبتلا به درد مزمن مؤثر باشد و می‌تواند یک راهبرد پیشگیرانه مفیدی تلقی شود.