اهداف: پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان سوءرفتار اعضای خانواده نسبت به سالمندان عضو کانون‌های جهاندیدگان شهر تهران و شناسایی عوامل مرتبط با آن در سال 1390 صورت گرفت.

مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر مطالعه‌ای مقطعی است که با مشارکت 379 سالمند (254 زن و 125 مرد) ساکن شهر تهران در محدوده سنی 65 سال و بالاتر عضو کانون های جهاندیدگان شهر تهران انجام شد. داده ها از طریق مصاحبه چهره به چهره با سالمندان در کانون های جهاندیدگان یا منازل سالمندان انجام شد. سالمندانی که بر اساس نسخه فارسی آزمون کوتاه وضعیت شناختی فاقد اختلال شناختی تشخیص داده شدند پس از کسب رضایت آگاهانه وارد پژوهش شدند. سپس، پرسشنامه بررسی سوءرفتار خانواده نسبت به سالمندان، مقیاس اندازه گیری فعالیت های روزمره زندگی و پرسشنامه محقق ساخته جمع آوری اطلاعات دموگرافیک و فردی برای آنان تکمیل گردید. داده ها پس از جمع اوری با استفاده از آماره های مجذور کای و تی تست تحلیل شدند.

یافته‌ها: یافته‌های پژوهش نشان داد که 9/25 درصد از نمونه های پژوهش حداقل یکی از انواع سوءرفتار را تجربه کرده بودند. بیشترین میزان شیوع سوءرفتار مربوط به غفلت عاطفی (17/4درصد) و سوءرفتار روان شناختی (17/2درصد)، و کمترین آن مربوط به طردشدگی (3/7درصد) و سوءرفتار جسمی (4/7درصد) بود. بین میزان سوءرفتار و متغیرهای جنس (0/0001>P)، بیمه درمانی (0/04>P)، شغل (0/0001>P)، کفایت منابع مالی (0/0001>P)، وضعیت سوءمصرف مواد توسط سالمند (0/017>P)، و میانگین متغیرهای سن (0/026>P)، و تعداد فرزندان (0/03>P)، وضعیت عملکردی (0/0001>P) و تعداد بستری مجدد (0/0001>P) بین دو گروه سالمندان تحت سوءرفتار قرار گرفته و تحت سوء رفتار قرار نگرفته تفاوت معناداری وجود دارد.

نتیجه‌گیری: با توجه به میزان بالای سوءرفتارنسبت به سالمندان، توجه ویژه و اتخاذ تدابیری به منظور پیشگیری از تبعات بلند مدت آن مورد نیاز است.