اهداف: بررسی سطح استقلال جانبازان نابینای سالمند در اجرای فعالیت‌های روزمره، به منظورشناخت بهترجانبازان نابینا و هدایت برنامه‌ریزان جهت افزایش استقلال جانبازان نابینا در فعالیت‌های روزمره و بهبود کیفیت زندگی.

مواد و روش‌ها: این مطالعه از نوع مقطعی‌ـ‌تحلیلی بود که بر روی ۳۱۲ نفر از جانبازان نابینای بالاتر از ۴۰ سال کشور در یک اردو در شهرستان مشهد صورت گرفت. به منظور درک بهتر از تغییرات زمان، همه آزمون‌ها در سه گروه سنی ۴۹-۴۰، ۵۹-۵۰ و بالای ۶۰ سال انجام و مقایسه شدند. برای ارزیابی فعالیت روزمره ‌ADL از اندیکس بارتل و برای IADL از ابزار Lawton-Bordy بهره‌ گرفته‌ شد. داده‌ها با انجام آزمون‌های ANOVA، پیرسون و جداول متقاطع تحلیل شدند.

یافته‌ها: جانبازان نابینای بالای ۴۰ سال مورد مطالعه، میانگین سنی ۴۷/۳ سال داشتند که ٪۹۹ آن‌ها را مردان تشکیل می‌دادند. همه افراد مورد مطالعه متأهل بودند و ٪۸۲ آن‌ها فاقد شغل بودند. اغلب این افراد را گروه با تحصیلات دانشگاهی تشکیل می‌دادند. همه افراد مورد مطالعه، در حداقل یک فعالیت دچار وابستگی بودند. رابطه بین تحصیلات و برخی از فعالیت‌های روزمره مانند غذاخوردن، حرکت در سطوح غیرهم‌سطح از نظر آماری معنادار بود. جانبازان نابینای بالای ۶۰ سال در استفاده از تلفن، مدیریت دارو، مدیریت مالی، حرکت در سطوح غیرهمسطح و استفاده از پلّه وابستگی قابل ملاحظه‌ای در مقایسه با گروه‌های زیر ۵۰ سال داشتند.

نتیجه‌گیری: کاسته‌شدن از سطح استقلال فردی در فعالیت های روزمره عموماً با افزایش سن در همه آحاد جامعه رخ می‌دهد ولی سن بروز وابستگی‌ها اهمیت دارد که به نظر می‌رسد در افراد نابینا زودتر از زمان مورد انتظار رخ می‌دهد. لذا ممکن است، برخی از فعالیت‌ها با آموزش و انجام شیوه‌های توانبخشی به تأخیر افتاده و موجب استقلال بیشتر آنان گردد، به ویژه که فعالیت‌هایی مانند استفاده از تلفن، تحرک و جابجایی در ایجاد ارتباطات اجتماعی کمک می‌کنند. مطالعات بیشتر برای شناسایی و تأثیر این روش‌ها بر روی عملکرد و استقلال سالمندان توصیه می‌شود.