اهداف: سالخوردگی مرحله‌ای از زندگی است که احتمال شیوع بیماری‌های جسمی را افزایش می‌دهد، به اذعان پژوهش‌ها، برخی از این بیماری‌ها مزمن می‌شوند و وضعیت روان شناختی سالمندان را نیز با خطر مواجه می‌کنند، ازجمله نیازمندی‌های این بیماران علاوه بر حمایت‌های پزشکی، فراهم ساختن کمک‌ها و توجهات روان‌شناختی نظیر حمایت اجتماعی و امید است که معمولاً وابسته به زمینه‌های محیطی است.

مواد‌ و روش‌ها: با هدف بررسی رابطه حمایت اجتماعی و امیدواری با سلامت روان از ۸۴ سالمند مرد مبتلا به دردهای مزمن جسمانی (۵۰ نفر دارای همسر و ۳۴ نفر فاقد همسر با فاصله سنی ۶۹ تا ۸۸ سال) خواسته شد تا پرسشنامه‌های حمایت اجتماعی، امید و سلامت عمومی را تکمیل کنند. به دلایل فرهنگی در این تحقیق، تنها سالمندان مرد مورد بررسی قرارگرفتند. داده‌های بدست آمده با آزمون همبستگی پیرسون، تحلیل رگرسیون به شیوه گام به گام و آزمون t استیودنت برای گروه‌های مستقل با کمک نرم افزار SPSS نسخه ۱۶ مورد تجزیه‌وتحلیل قرارگرفت.

یافته‌ها: نتایج نشان‌داد که بین حمایت اجتماعی، امید و سلامت عمومی سالمندان، رابطه معنادار وجود دارد (۰/۰۱>P). تحلیل رگرسیون به شیوه گام به گام نشان داد که متغیرهای امید و حمایت اجتماعی به ترتیب توانسته‌اند سلامت عمومی سالمندان مبتلا به دردهای مزمن را پیش‌بینی کنند (۰/۰۱>P). همچنین مقایسه میانگین متغیرهای سه گانه تحقیق (حمایت اجتماعی، امید و سلامت عمومی) در سالمندان واجد همسر و فاقد همسر نشان‌داد که این دو گروه از لحاظ این متغیرها با یکدیگر تفاوت معنادار دارند (۰/۰۱>P). سالمندان واجد همسر در هر سه متغیر در وضعیت مطلوب‌تر و مناسب‌تری به سر می‌برند.

نتیجه‌گیری: هرچند کشور ما یکی از جوان‌ترین جمعیت را در اختیار دارد، بزودی دوره سالمندی را تجربه خواهدکرد و بسیار ضروری است که در برنامه‌ریزی‌های کلان اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی به نیازهای اجتماعی و شبکه ارتباطی سالمندان توجه شود چراکه این موضوع می‌تواند اثرات مستقیمی بر سلامت و بهزیستی آنان داشته باشد. با توجه به نتیجه تحقیق حاضر، افزایش حس امید و برقراری حمایت‌های اجتماعی می‌تواند به ارتقای سلامت عمومی سالمندان مبتلا به دردهای مزمن منتهی شده، نهایتاً کیفیت زندگی مناسبی را برای آن‌ها فراهم آورد.