اهداف: یکی از شایع‌ترین مشکلات سالمندان، زمین‌خوردن است، زمین خوردن ممکن است بر بهداشت و سلامت جسمی و روحی فرد اثر بگذارد و برای جامعه و فرد یکسری مشکلات اقتصادی و اجتماعی ایجاد کند. در این مطالعه شیوع زمین‌خوردن در افراد کهنسال و عوامل مرتبط با آن بررسی شد.

 مواد و روش‌ها: در یک تحقیق از نوع توصیفی-تحلیلی و به روش مقطعی، 750 فرد کهنسال بالای 55 سال ساکن شهر شیراز (409 زن، 34 مرد، میانگین سنی 67/32 سال) با روش نمونه گیری آسان، در مطالعه شرکت کردند. براساس اطلاعات مورد نیاز مطالعه، یک فرم جمع‌آوری اطلاعات تهیه شد که شامل اطلاعاتی در مورد مشخصات کلی فرد و سابقه زمین‌خوردن در یک سال گذشته و عوامل احتمالی مرتبط با زمین خوردن بود. آنالیز داده‌های آماری توسط آزمون‌های C‏hi-square ،Mann-Whitney و همچنین روش رگرسیون لجستیک انجام شد.

یافته‌ها: میزان شیوع زمین خوردن در این مطالعه %33/6 برای افراد بالای 55 سال بود. %20/4 افراد فقط یک بار زمین‌خوردن داشتند و %13/2 زمین خوردن مکرر داشتند بین زمین‌خوردن افراد با سن (0/016 =P)، جنسیت (0/001>P)، قند خون بالا (0/008=P) و سرگیجه (0/001>P) از لحاظ آماری ارتباط معنی‌داری وجود داشت. اما بین زمین خوردن افراد با بیماری سیستم عصبی، بیماری روماتیسمی، فشار خون بالا، آرتروز، بیماری قلبی، استفاده از عصا و استفاده از عینک از لحاظ آماری ارتباط معنی‌داری وجود نداشت. (0/05=P) و پوکی استخوان (0/024=P) وجود داشت. همچنین استفاده از عصا (0/023=P) و آرتروز (0/048=P) با زمین خوردن همراه با آسیب ارتباط داشتند.

 نتیجه‌گیری: نتایج حاصل از مطالعه فوق بیانگر این مطلب است که یک سوم افراد بالای 55 سال مقیم جامعه در طی یک سال زمین افتادن را تجربه می کنند و عواملی از جمله قند خون بالا و سرگیجه خطر زمین خوردن را در سالمندان به‌طور چشمگیری افزایش می‌دهند. با برنامه‌ریزی جهت کنترل این عوامل می‌توان میزان زمین‌خوردن کهنسالان و عوارض و مشکلات بعد از آن را کاهش داد.