اهداف: سالمندی با کاهش ظرفیت فیزیولوژیکی و عملکردی در ارتباط است که می‌تواند باعث افزایش ناتوانی، کاهش تعادل و افتادن شود؛ بنابراین، هدف این تحقیق بررسی تفاوت تأثیر تمرینات تعادلی، قدرتی و ترکیبی (تعادلی و قدرتی) بر شاخص‌های کنترل قامت (کلی، قدامی-خلفی و میانی-جانبی) زنان سالمند است.

مواد و روش‌ها:  24 زن سالمند بدون سابقه آسیب در اندام‌های تحتانی، داوطلبانه در این مطالعه شرکت داشتند که به‌صورت تصادفی در 3 گروه قرار گرفتند: تعادلی (8 نفر)، قدرتی (8 نفر) و ترکیبی (8 نفر). برنامه تمرینی در 18 جلسه در دانشگاه شهیدبهشتی اجرا و نمرات تعادل با استفاده از دستگاه تعادل‌سنج بایودکس اندازه‌گیری شد. تحلیل داده‌ها با آزمون تحلیل واریانس عاملی (3 گروه در 2 زمان)، تحلیل واریانس یک‌طرفه و آزمون تعقیبی بونفرونی (0/05≥P) صورت پذیرفت.

یافته‌ها: بعد از تمرینات، گروه تعادلی و ترکیبی نسبت به پیش‌آزمون در شاخص‌های کنترل قامت (کلی، قدامی-خلفی و میانی-جانبی) و گروه تمرین قدرتی در شاخص‌های (قدامی-خلفی و میانی-جانبی) پیشرفت معنی‌داری داشتند. در تعادل کلی بین گروه‌های تعادلی (P=0/0001) و ترکیبی (P=0/001) با گروه قدرتی، تفاوت معنی‌داری وجود داشت. همچنین در تعادل قدامی-خلفی بین گروه‌های تعادلی (P=‌0/0001) و ترکیبی (P=‌0/0001) با گروه قدرتی تفاوت معنی‌داری وجود داشت، اما در تعادل میانی-جانبی بین گروه‌ها تفاوت معنی‌داری وجود نداشت.

نتیجه‌گیری: برنامه‌های تمرینی تعادلی باعث اختلال تعادل فرد در حین تمرین و تمرینات ترکیبی باعث کاهش بیشتر نوسان قامتی نسبت به تمرینات قدرتی می‌شود و خطر افتادن را در افراد سالمند کاهش می‌دهد.