اهداف: پدیده سالمندی یک مسیر و روند طبیعی می‌باشد. سالمندی در واقع تغییرات بیولوژیکی است که در نحوه زیست ارگانیزم و وضعیت روانی‌اجتماعی فرد در طول زمان ظاهر می‌شود. این تغییرات با کاهش نیروی حیاتی و تطبیقی یعنی کاهش قابلیت انطباق فرد با تغییر شرایط ناگهانی و ناتوانی در ایجاد تعادل مجدد و به تدریج دگرگونی‌هایی را در ساختمان و عمل اعضاء مختلف فرد به وجود می‌آورد و عموماً به افراد بالای 60 سال اطلاق می شود. پژوهش حاضر براین بوده است که تبعات روانی و عاطفی جدایی سالمندان از خانه و خانواده را مورد بررسی قرار دهد.

مواد و روش‌ها: این تحقیق، یک مطالعه مقایسه‌­ای بین سالمندان ساکن در خانه و سالمندان ساکن در سرای سالمندان ( کهریزک تهران) می­باشد بدین منظور، از بین کلیه سالمندان ساکن در سرای سالمندان کهریزک و سالمندان ساکن در خانه (در دسترس)، تعداد 50 سالمند ساکن در سرای سالمند (25 زن و 25 مرد) و 50 سالمند ساکن در خانه (25 زن و 25 مرد) مجموعاً 100 نفر از سالمندان بالای 65 سال از کل جامعه هدف در قالب نمونه آماری انتخاب گردید. ابزار این پژوهش، پرسش‌نامه اختلالات عصبی، فکری و عاطفی SCL 90 می‌باشد. فرضیه این پژوهش، مقایسه اختلالات روانی سالمندان ساکن در خانه با سالمندان ساکن در سرای سالمندان است.

یافته‌­ها: با توجه به تحلیل‌های آماری انجام شده، نشان داده شد که بین وضعیت عاطفی و روانی سالمندان ساکن در خانه و سالمندان ساکن در سرای سالمندان در هر دو گروه زن و مرد در سطوح الفای %5 و %1 تفاوت معنی‌داری وجود دارد.

نتیجه­‌گیری: با توجه به یافته‌­های این مطالعه استنباط می‌­شود که سالمندان ساکن در سرای سالمندان از وضعیت روانی و عاطفی نامطلوب‌تری نسبت به سالمندان ساکن در خانه برخوردارند.