اهداف تحلیل رفتن قوای جسمانی و ذهنی سالمندان همراه با بیماری‌های متعدد دوران سالخوردگی، کیفیت زندگی آن‌ها را به شدت تحت تاثیر قرار می‌دهد. با این‌حال خودکارآمدی می‌تواند کیفیت زندگی را بهبود بخشد. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط خودکارآمدی عمومی و کیفیت زندگی در سالمندان مقیم سراهای سالمندی انجام شد.
مواد و روش ها پژوهش حاضر مقطعی از نوع همبستگی است که در آن 87 نفر سالمند مقیم سراهای سالمندی استان چهارمحال و بختیاری (شهرکرد) به روش سرشماری انتخاب شدند. داده‌ها بوسیله فرم مشخصات فردی، مقیاس خودکارآمدی عمومی (10-GSE) و پرسشنامه کوتاه کیفیت زندگی (36-SF) جمع‌آوری و با روش‌های آماری توصیفی و استنباطی (آزمون تی مستقل، آنالیز واریانس، کروسکال والیس، همبستگی پیرسون و آنالیز رگرسیون) تجزیه و تحلیل شدند.
یافته ها براساس نتایج 69% از سالمندان از خودکارآمدی عمومی پائین (02/8±95/22) و 65/5% از کیفیت زندگی پائین (59/18±56/41) برخوردار بودند. در این مطالعه همبستگی مستقیم و معناداری بین خودکارآمدی عمومی و خرده مقیاس‌های عملکرد فیزیکی (701/0=r)، ایفای نقش جسمی (350/0=r)، ایفای نقش عاطفی (354/0=r)، عملکرد اجتماعی (821/0=r)، سلامت روانی (722/0=r)، سرزندگی و نشاط (749/0=r)، درد بدنی (783/0=r)، سلامت عمومی کیفیت زندگی (597/0=r) و همین‌طور کیفیت زندگی کل (797/0=r) مشاهده شد (01/0P< در تمام موارد). 
نتیجه گیری کیفیت زندگی ضعیف سالمندان مقیم سراهای سالمندی یک یافته مهم است که نیاز به توجه ویژه دارد. وجود ارتباط مثبت معنادار بین خودکارآمدی عمومی سالمندان و تمام حیطه‌های کیفیت زندگی در این مطالعه، می‌تواند نویدبخش امکان ارتقای کیفیت زندگی این افراد با طراحی و اجرای مداخلات آموزشی و حمایتی جهت تقویت باورهای خودکارآمدی آن‌ها باشد.