اهداف: آسیب نامیدن یکی از رایج‌ترین مشکلاتی است که افراد زبان‌پریش و درمانگران با آن درگیرند. با توجه به تأثیر مخرب آنومی بر کارآیی ارتباطی بیماران، پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان نامیدن بدون خطا بر توانایی نامیدن در یک بیمار زبان‌پریش صورت پذیرفت.

مواد و روش‌ها: آزمودنی به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شد. این پژوهش مداخله‌ای تک‌آزمودنی با طرح خط پایه-درمان-خط پایه، روی خانمی 69 ساله که به زبان‌پریشی بروکا با شدت متوسط و خطاهای واجی مبتلا بود، انجام شد. شرکت‌کننده باسواد، راست دست و فارسی‌زبان بود و مشکلات حرکتی شدید و نقایص درک شنیداری قابل توجهی نداشت. بیمار به‌مدت 10 جلسه با روش نامیدن بدون خطا از طریق قرارداد درمانی رایمر و همکاران (2012) تحت درمان قرار گرفت. در این روش به بیمار فرصت‌های متعددی برای تمرین نام صحیح تصویر از طریق تکرار و خواندن شفاهی داده شد، در‌حالی‌که از بروز خطا حین آموزش اجتناب می‌شد.

یافته‌ها: در این بیمار اندازه اثر در تکلیف نامیدن در مواجهه پس از ارائه مداخله به‌ترتیب برای کلمات آموزشی و کنترل 5/42 و 2/38 به‌دست آمد. شیب تغییرات درصد پاسخ‌های صحیح به‌ترتیب برای کلمات آموزشی و کنترل 7/6 و 4/15 بود. پیشرفت در نامیدن کلمات آموزشی و کنترل که یک هفته بعد بررسی گردید، همچنان در سطح بالاتر از خط پایه حفظ شد. همچنین در نمرات آزمون‌های زبان‌پریشی و نامیدن پس از درمان پیشرفت دیده شد.

نتیجه‌گیری: بر اثر درمان نامیدن بدون خطا در این پژوهش،  بیمار در  نامیدن اسامی مجموعه آموزشی پیشرفت معناداری نشان داد، اما تعمیم بهبودی به کلمات کنترل چشم‌گیر نبود. می‌توان این یافته‌ها را این‌گونه تعبیر کرد که ممکن است این روش به‌عنوان یک قرارداد درمانی در دیگر بیماران زبان‌پریش فارسی‌زبان دارای آنومی نیز مفید باشد