تغییرات اقتصادی-اجتماعی، همراه با پیشرفت علوم پزشکی موجب کاهش مرگ و میر، افزایش طول عمر و امید به زندگی طی قرون اخیر گردیده است که در نهایت منجر به رشد جمعیت سالمندان و سالخورده شدن جمعیت گردیده است. علیرغم افزایش تعداد و نسبت سالمندان کشور در چند دهه اخیر، موقعیت و جایگاه آنان به ویژه در شهرهای بزرگ در مقایسه با گذشته تضعیف شده و آن‌ها را با مشکلاتی مواجه ساخته است. در جوامع سنتی، سالمندان تمامی ابزارهای لازم برای اقتدار و سروری؛ به ویژه ثروت، قدرت، و حیثیت یا اعتبار اجتماعی را در اختیار داشته و با این ابزارها قادر به کسب منزلت اجتماعی برجسته و ایفای نقش‌های کلیدی در خانواده و جامعه بودند. اما تحولات ایجاد شده در عرصه‌های اجتماعی، اقتصادی، حقوقی، آموزشی، و خانوادگی در دوران جدید، سبب کاهش و نزول موقعیت و جایگاه سالمندان در مقایسه با جوامع گذشته گردیده است. این کاهش اقتدار و منزلت سالمندان در جوامع جدید و تغییر در نقش آن‌ها، سبب شکل‌گیری یک عقیده قالبی و باور عمومی گردید که سالمندان، موجوداتی ناتوانند که نمی‌توانند نقش فعالی در فرآیند توسعه جامعه ایفا نمایند. شاید گام اول برای پیدا کردن پاسخ‌هایی دقیق به پرسش‌هایی از قبیل این که آیا واقعا سالمندان نیرویی بی‌فایده و دور ریختنی‌اند؟ و چگونه می‌توان از توانایی‌های بالقوه و واقعی شان در توسعه جامعه بهره برد؟ شناسایی علل کاهش منزلت و جایگاه سالمندان در جوامع جدید باشد. در مجموع، صاحب‌نظران برخی از عوامل نظیر؛ سست‌شدن و تضعیف نقش سنت‌ها در تنظیم روابط اجتماعی و خانوادگی، افزایش نقش وسایل ارتباطی مکتوب و فن آوری‌های نوین ارتباطی در انتقال دانش‌ها، کاهش مشارکت سالمندان در فرآیند تولید اقتصادی، کاهش حجم خانواده و هسته‌ای شدن آن، کاهش کارکردهای نهاد خانواده، اشتغال زنان، شکاف نسل‌ها و ایجاد فاصله بین سالمندان و فرزندان و نوه‌هایشان، ارزشمند شدن جوانی و ظواهر فیزیکی و جسمی افراد در دنیای مدرن، و تغییر در معماری و فضای حیاتی منازل مسکونی را به عنوان مهم‌ترین علل کاهش جایگاه سالمندان در جوامع جدید برشمرده‌اند. با عنایت به چند بعدی بودن پدیده سالمندی، ارتقا منزلت و جایگاه سالمندان و احیای مجدد آن‌ها جهت ایفای نقش‌های مفید در فرآیند توسعه کشور، نیازمند تلاش و هماهنگی تمامی نهادها و سازمان‌های اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، حقوقی، بهداشتی و درمانی می‌باشد.