دوره 13، شماره 2 - ( تابستان 1397 )                   جلد 13 شماره 2 صفحات 249-236 | برگشت به فهرست نسخه ها


XML English Abstract Print


Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

Taraghi Z, Ilali E S. A Comparison of Older Adults’ and Managers’ Attitudes Towards Age-Friendly City Indexes. Salmand: Iranian Journal of Ageing 2018; 13 (2) :236-249
URL: http://salmandj.uswr.ac.ir/article-1-1318-fa.html
ترقی زهره، ایلالی احترام سادات. مقایسه نگرش سالمندان و مدیران نسبت به وضعیت شاخص های شهرهای دوستدار سالمند. سالمند: مجله سالمندی ایران. 1397; 13 (2) :236-249

URL: http://salmandj.uswr.ac.ir/article-1-1318-fa.html


1- گروه پرستاری سالمندی، دانشکده پرستاری و مامایی نسیبه ساری، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی مازندران، ساری، ایران. ، ZTaraghi@mazums.ac.ir
2- گروه پرستاری سالمندی، دانشکده پرستاری و مامایی نسیبه ساری، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی مازندران، ساری، ایران.
متن کامل [PDF 1131 kb]   (2717 دریافت)     |   چکیده (HTML)  (6504 مشاهده)
متن کامل:   (4128 مشاهده)
مقدمه
سالمندان با افزایش امید به زندگی سریع‌ترین رشد را بین گروه‌های جمعیتی دارند. تعداد افراد بیش از 60 سال از 11درصد در سال 2006 به 22درصد در سال 2050 خواهد رسید. در آن هنگام برای اولین‌بار در تاریخ، تعداد سالمندان از کودکان زیر 14سال بیشتر خواهد شد [1]. رشد سالمندی در کشورهای درحال‌توسعه بیشتر از کشورهای پیشرفته است؛ تا سال 2050، 79درصد سالمندان جهان در این کشورها خواهند زیست [3 ،2]. در حال حاضر، بیش از نیمی از جمعیت جهان در شهرها زندگی می‌کنند و تعداد آن‌ها روبه‌افزایش است [5 ،4]. رشد جمعیت شهری در کشورهای درحال‌توسعه بیشتر است. پیش‌بینی می‌شود تا سال 2030 سه‌پنجم جمعیت جهان در این شهرها خواهند زیست [6].
بر اساس آخرین نتایج سرشماری در ایران (1395)، جمعیت افراد 60 سال و بیشتر از آن 9درصد است که 7 میلیون نفر را شامل می‌شود. بنابراین، ایران نیز مانند کشورهای دیگر در حال تغییر الگوی جمعیتی به سمت پیرشدن است [7]. فرایند ایجاد محیط‌های دوستدار سالمند از چالش‌های کلیدی سیاست‌گذاران در سطح بین‌المللی است [6]. گرچه چالش‌ها و فرصت‌هایی که با روند گسترش شهرنشینی و سالمندشدن جمعیت پیش می‌آید، به‌تفکیک بررسی شده است، به آثار آن‌ها روی یکدیگر آن‌چنان که باید توجه نشده است. تغییرات دو این متغیر جمعیت‌شناختی (شهرنشینی و سالمند شدن جمعیت) بر بسیاری از جنبه‌های سلامت سالمندان اثر خواهد گذاشت [8]
سازمان بهداشت جهانی از جمله مجامعی است که همواره با نگاهی جهان‌شمول به موضوع سالمندی نگریسته و دولت‌ها را ترغیب کرده است در سیاست‌های خردوکلان خود به آن توجه کنند. این سازمان در سال 2007 پروژه تعیین شهرهای دوستدار سالمند را در ۳۳ شهر از ۲2 کشور دنیا به اجرا درآورده است. بر اساس رویکرد سازمان بهداشت جهانی، شهرهای دوستدار سالمند شامل آن دسته از فضاهای شهری می‌شوند که توزیع خدمات عمومی در آن‌ها به گونه‌ای است که حداکثر تناسب با نیازها و محدودیت‌های افراد سالمند را دارد. بر اساس این تعریف، خدمات حمل‌ونقل، امور اداری، شبکه‌های مخابراتی و ارتباطات رسانه‌ای، ساخت‌وساز اماکن و طراحی معماری شهری و خدمات فرهنگی و بهداشتی به شکلی ارائه می‌شود که افراد سالمند بدون وابستگی یا با دریافت حداقل کمک از دیگران، بتوانند از این امکانات بهره‌مند شوند. علاوه بر این، در چنین شهرهایی توجه به نیازهای افراد سالخورده به مثابه ضرورتی در شاخص‌های فرهنگی و تعاملات بین فردی، مدنظر قرار می‌گیرد [10 ،9].
این طرح بر اساس چک‌لیستی اجرا شد که شامل معیارهای اساسی در طراحی خدمات شهری بود. اشخاص یا گروه‌هایی که قصد دارند شهر خود را به منظور بهره‌مندی افراد سال‌خورده مناسب‌سازی کنند، می‌توانند از این ابزار استفاده کنند. کارآمدی این چک‌لیست به مشارکت کامل افراد سالمند در تکمیل آن نیازمند است. سالمندان درباره چگونگی انطباق مشخصات این چک‌لیست با تجاربشان در زمینه تسهیلات و محدودیت‌های مناطق شهری، توضیحات لازم را ارائه خواهند داد. آن‌ها همچنین باید در ارائه پیشنهادهایی برای ایجاد تغییرات در روند اجرای برنامه‌ها و چگونگی نظارت بر پیشرفت‌های حاصل‌شده، نقش فعالی ایفا کنند [11]. این چک‌لیست که شامل 8 محور (فضاهای بیرونی و ساختمان‌ها، نقل‌وانتقال، مسکن، مشارکت اجتماعی، احترام و به حساب آورده شدن از لحاظ اجتماعی، مشارکت مدنی و اشتغال، ارتباطات و اطلاعات و خدمات بهداشتی و عمومی) و 84 شاخص بود، دو بار دیگر در سال های 2012 و 2013 بازنگری شد و در نهایت به 4 محور و 21 شاخص خلاصه شد: 1. محیط فیزیکی: فضاهای بیرونی و ساختمان‌ها، مسکن و نقل‌وانتقال؛ 2. محیط اجتماعی: مشارکت مدنی و اشتغال، احترام و عدم‌محرومیت اجتماعی، ارتباطات و اطلاعات، مشارکت اجتماعی و خدمات بهداشتی و عمومی؛ 3.  دولت: منابع و امنیت اقتصادی؛ 4. سلامت [12].
شرایط زندگی سالمندان مقیم جامعه باید بتواند پاسخ‌گوی تغییرات جسمی، روانی و اجتماعی آنان باشد. هدف اصلی شهرهای دوستدار سالمند، تسهیل فرایند سالمندی فعال است [13]. جامعه ما همچون بسیاری از جوامع دنیا ظرف چند دهه اخیر تحولات چشمگیری را از نظر رشد جمعیت و تغییر ساختارهای اجتماعی، سیاسی، علمی و فرهنگی تجربه کرده است. بی‌تردید، بهره‌مندی از آثار و نتایج این تحولات زمانی میسر خواهد بود که در تمامی بخش‌های کشور، دگرگونی‌های متناسب با نیازهای روز جامعه به وقوع بپیوندد.
در کشور ما تحقیقات کمی در این زمینه صورت گرفته است؛ از جمله در دو مطالعه در مشهد، این شاخص‌ها در سالمندان و مدیران با استفاده از چک‌لیست سازمان بهداشت جهانی (2007) مقایسه شده است [15 ،14]. در مطالعات دیگری گام‌های آغازین تحقق شهرهای دوستدار سالمند در تهران [16] و ارتباط طراحی شهرهای دوستدار سالمند با سلامت روان بررسی شده است [17]. در حال حاضر، علاوه بر تهران ، چندین شهر دیگر از جمله شیراز، کرمان، گرگان، گناباد و غیره، پیشگام اجرای طرح شهر دوستدار سالمند شده‌اند. هرچند حل این مسئله کلان، یعنی توسعه زیرساخت‌ها و امکانات شهری و بهینه‌سازی آن‌ها برای استفاده هرچه بهتر افراد معلول و سالمند، تنها با اجرای طرح پژوهشی مقدور نخواهد بود. امید است نتایج این بررسی در زمینه تشخیص کاستی‌ها و اتخاذ راهکارهای عملی برای توسعه امکانات شهری، مفید واقع شود.
روش مطالعه
در این مطالعه توصیفی‌تحلیلی، پژوهشگر بعد از گرفتن مجوز از کمیته اخلاق دانشگاه علوم پزشکی مازندران (IR.Mazums.REC.95-2310) به مراکز مرتبط با سالمندی شامل شهرداری، سازمان بهزیستی، کمیته امداد امام خمینی (ره)، معاونت بهداشتی دانشگاه علوم پزشکی، مراکز بهداشت، تربیت بدنی، صدا و سیما، اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی، اداره تعاون، کار و رفاه اجتماعی، اداره مسکن و شهرسازی، اداره راه و شهرسازی و اداره دادگستری و شورای شهر مراجعه کرد و با روش نمونه‌گیری سرشماری دیدگاه تمامی رؤسا، معاونان و مدیران را بررسی کرد. جامعه پژوهش برای سالمندان، همه سالمندان شهر ساری بود. معیار ورود سالمندان، 60ساله بودن و بیشتر و توانایی پاسخ‌گویی به سؤالات بود. معیار خروج، علاقه‌نداشتن به همکاری بود. 
بر اساس آخرین سرشماری، جمعیت شهر ساری 309 هزار و 820 نفر است [18]. با توجه به اینکه سالمندان 10درصد جمعیت شهر را تشکیل می‌دهند [19]، بر اساس جدول مورگان حجم نمونه 379 نفر محاسبه شد. برای دسترسی به سالمندان از پایگاه‌های پزشک خانواده استفاده شد. در حال حاضر 120 پزشک خانواده در ساری مشغول به کار هستند. پس از تهیه نام و آدرس آن‌ها، 24 پزشک با استفاده از جدول اعداد تصادفی و به روش سهمیه‌ای از مناطق سه‌گانه شهر انتخاب و با سالمندان تحت پوشش آن‌ها مصاحبه شد. 
ابزار گردآوری اطلاعات، شامل مشخصات جمعیت شناختی و چک‌لیست سازمان بهداشت جهانی (2013) با 21 شاخص بود که در اکثر شاخص‌ها با طیف لیکرت پنج‌گزینه‌ای (بسیار خوب، خوب، بد، بسیار بد و نمی‌دانم) پرسیده شد. پس از کسب اجازه از سازمان بهداشت جهانی، دو فرد مسلط به زبان فارسی و انگلیسی خارج از گروه تحقیق روند ترجمه‌باز ترجمه را انجام دادند و روش اعتبار محتوا تأیید شد [20]. شش سالمند با سطح سواد متفاوت (بی‌سواد، ابتدایی و متوسطه) سادگی و دشواری پرسش‌نامه را ارزیابی و تأیید کردند. پایایی پرسش‌نامه با آلفای کرونباخ 76/0 تعیین شد. داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار، درصد فراوانی) و استنباطی (آزمون گاما) و SPSS نسخه 21تحلیل شد.
یافته‌ها
از 57 مدیر بررسی‌شده 22/8درصد (13 نفر) زن و 77/2درصد (44 نفر) مرد بودند. از 379 سالمند بررسی‌شده 64/9درصد (246 نفر) زن و 35/1درصد (133 نفر) مرد بودند. میانگین سنی مدیران 5/37±39/87 (حداقل 30 و حداکثر 51، میانه 40 و با 95درصد فاصله اطمینان 38/36 تا 41/21) بود. میانگین سنی سالمندان 8/25±68/31 (حداقل 60 و حداکثر 89، میانه 65 و با 95درصد فاصله اطمینان 67/47 تا 69/14) بود.
از نظر وضعیت درآمد، 57/5درصد سالمندان تحت مطالعه (218 نفر)، درآمد کمتر از هزینه‌کرد، 38/3درصد (145 نفر) درآمد برابر با هزینه‌کرد و 4/2درصد (16 نفر) درآمد بیشتر از هزینه‌کرد داشتند. از نظر میزان تحصیلات، 29/3درصد (111 نفر) بی‌سواد، 38/5درصد (146 نفر) زیردیپلم و 18/5درصد (70 نفر) دیپلم و 13/7درصد (52 نفر) بالاتر از دیپلم بودند. 
از نظر همراهان زندگی، اکثریت سالمندان تحت مطالعه (50/1درصد، 190 نفر) با همسر، 19/8درصد (75 نفر) با همسر و فرزند، 17/4درصد (66 نفر) با فرزند و 12/7درصد (48 نفر)تنها زندگی می‌کردند. از نظر وضعیت عملکرد، 88/4 درصد (335 نفر) مستقل و 11/6درصد (44 نفر) وابسته بودند و به کمک دیگران نیاز داشتند. در جداول شماره 1 تا 21 به‌تفکیک مقایسه نگرش سالمندان و مدیران به 21 شاخص سازمان بهداشت جهانی آورده شده است. 

















بحث
هدف از مطالعه حاضر، مقایسه دیدگاه سالمندان و مدیران درباره وضعیت شاخص‌های شهرهای دوستدار سالمند بود. در این مطالعه توصیفی‌تحلیلی، دیدگاه 379سالمند با روش نمونه‌گیری تصادفی و 57 مدیر با روش نمونه‌گیری در دسترس مقایسه شد. یافته‌های تحقیق نشان داد در 13 شاخص از 21 شاخص، اختلاف معنی‌داری بین دیدگاه سالمندان و مدیران وجود دارد.
شباهت‌های نگرش سالمندان و مدیران
بیشتر سالمندان و مدیران، وضعیت دسترسی به توالت‌های شهر را خوب، وضعیت فاصله ایستگاه‌های وسایل نقلیه عمومی از منازل سالمندان را خوب تا بسیارخوب، وضعیت سالمندان برای انجام فعالیت‌های منزل، مراقبت یا دریافت کمک را خوب، و وضعیت کیفیت زندگی سالمندان را خوب تا بسیارخوب می‌دانستند.
بیشتر سالمندان و درصد قابل توجهی از مدیران، وضعیت دسترسی افراد دچار مشکلات حرکتی به پارکینگ‌های اختصاصی را بد تا بسیار بد، وضعیت شرکت سالمندان در فعالیت‌های داوطلبانه را کم تا بسیار کم و میزان شرکت سالمندان در فعالیت‌های فرهنگی، هنری و ورزشی را کم تا بسیار کم می‌دانستند. میزان رضایت اکثریت سالمندان و مدیران از فراهم‌بودن امکان شرکت در فعالیت‌های داوطلبانه نیز کم تا بسیار کم بود. 
تفاوت‌های نگرش سالمندان و مدیران
بخش قابل توجهی از سالمندان معتقد بودند جایی برای دریافت اطلاعات برای رفع نگرانی‌های بهداشتی و نیازهای خدماتی سالمندان وجود ندارد. همچنین وضعیت این موارد را بد تا بسیار بد ارزیابی کردند: سیاست‌گذاری برای ساخت مسکن‌های جدید مطابق با نیازهای سالمندان، وضعیت دسترسی افراد دچار مشکلات حرکتی به پارکینگ‌های اختصاصی، دسترسی افراد با ناتوانی‌های گوناگون به اتوبوس‌های شهر، وضعیت راهنمایی‌شدن برای اوقات فراغت و برنامه‌های تفریحی، وضعیت اطلاع‌رسانی درباره اشتغال و امکان فعالیت‌های داوطلبانه و وضعیت دسترسی به اینترنت در منزل؛ در حالی که درصد مدیرانی که چنین دیدگاهی داشتند، به طور معنی‌داری کمتر بود. تعداد سالمندانی که از در دسترس بودن کامپیوتر و اینترنت در مکان های عمومی راضی نبودند؛ و وضعیت بیمه سلامت را بد می دانستند؛ به طور معنی داری بیش تر از مدیران بود. درصد سالمندانی که معتقد بودند وضعیت بودجه شهری که به سلامت اختصاص داده شده است، بسیار خوب است، به طور معنی‌داری کمتر از مدیران بود. تعداد مدیرانی که معتقد بودند سالمندان به دلیل تبعیض سنی احساس بیگانگی می‌کنند، به طور معنی‌داری بیشتر از سالمندان بود. سالمندان به طور معنی‌داری دفعات شرکت در فعالیت اجتماعی و فعالیت بدنی را بیشتر از مدیران می‌دانستند. 
یافته‌های مذکور با نتایج مطالعه زرقانی و همکارانش در مشهد همخوانی ندارد. در مطالعه آنان تمامی شاخص‌های اجتماعی، فرهنگی و تفریحی در وضعیت نسبتاً مناسبی بود، اما شاخص‌های بهداشتی‌درمانی با وضعیت ایده‌ال تا حدی فاصله داشت [14]. در مطالعه خوارزمی و همکارانش در مشهد، فضاهای باز شهری، از دیدگاه سالمندان کمتر از استاندارد بود. این در حالی بود که از منظر مدیران، فضاهای باز شهری وضعیت مساعدی داشت، اما شاخص حمل‌ونقل درون‌شهری از دیدگاه هردوگروه کمتر از حد متوسط ارزیابی شد [15]. ابزار استفاده‌شده در مطالعه آن‌ها چک‌لیست سازمان بهداشت جهانی (2007) بود. در مطالعه حاضر از چک لیست 2013 استفاده شده بود. دلیل این ناهمخوانی‌ها ممکن است مشارکت‌نکردن سالمندان در سیاست‌گذاری‌های مدیران باشد. تشکیل کانون‌های سالمندی در سطح محله‌های شهر و شرکت نمایندگان آن‌ها در شورای سالمندان شهر می‌تواند مفید واقع شود.
تحقیقات نشان می‌دهد موفقیت در دستیابی به ویژگی‌های شهرهای دوستدار سالمند به مشارکت سالمندان و سیاست‌گذاران شهر نیاز دارد. نیل و همکارانش که از اعضای مرکز تحقیقات سالمندی دانشگاه پورتلند هستند، با مشارکت سالمندان و سیاست‌گذاران شهر، ویژگی‌های شهر دوستدار سالمند را بررسی کردند (شهر پورتلند یکی از اعضای اصلی شرکت‌کننده در طرح شهرهای دوستدار سالمند سازمان جهانی بهداشت است). برای هدایت برنامه و پایش مداوم چگونگی پیشرفت کار، شورایی با همین نام (شورای ایجاد شهر دوستدار سالمند) تشکیل شد. تجربه شهر پورتلند از مواردی است که می‌تواند برای برنامه‌ریزی استفاده شود [21].
در مطالعه گارون و همکارانش در کبک (کانادا)، سیاست‌گذاران، مدیران مؤسسات و سازمان‌های متولی امور سالمندی با مشارکت انجمن‌های سالمندی، گرد هم آمدند و اهمیت تشریک مساعی برای موفقیت در دستیابی به ویژگی‌های شهر دوستدار سالمند را تصریح کردند. آن‌ها بر اساس رویکرد جامعه‌مدار، اجرای این روند را به سه مرحله تقسیم کردند: 1. تشخیض نیازهای اجتماعی سالمندان؛ 2. برنامه‌ریزی براساس مدل محلی؛ 3. اجرای آن از طریق تشریک مساعی [22].
بافل و همکارانش رویکرد دو شهر اروپایی (منچستر و بروسلز) برای دستیابی به شهر دوستدار سالمند را مقایسه کردند. تمرکز آن‌ها بر سیاست‌ها و ابتکاراتی بود که برای تسهیل سالمندی فعال به کار گرفته شده بود. در مطالعه مذکور، ابتدا ویژگی‌های جمعیت‌شناختی، اجتماعی و فرهنگی دو شهر، سپس چگونگی عضویت آن‌ها در شبکه جهانی شهرهای دوستدار سالمند سازمان جهانی بهداشت، شباهت‌ها و تفاوت‌های رویکرد آن‌ها برای دستیابی به هدف و در پایان، امکانات و موانع اجرای برنامه بررسی شد [23]. کندیگ و همکارانش ضمن ارائه دو مطالعه موردی، اثر فرایندهای سیاسی، مشاوره‌ای و پژوهشی به‌کارگرفته‌شده برای اجرای طرح شهرهای دوستدار سالمند را در سه شهر استرالیا (ملبورن، کانبرا و سیدنی) تحلیل کردند [24].
نتیجه‌گیری نهایی
فرایند ایجاد محیط‌های دوستدار سالمند از چالش‌های کلیدی سیاست‌گذاران است. موفقیت در دستیابی به آن به تشریک مساعی سیاست‌گذاران، مدیران مؤسسات و سازمان‌های متولی امور سالمندی، سالمندشناسان و انجمن‌های سالمندی نیاز دارد. وجود جایی برای دریافت اطلاعات به منظور رفع نگرانی‌های بهداشتی و نیازهای خدماتی سالمندان، سیاست‌گذاری برای ساخت مسکن‌های جدید مطابق نیازهای سالمندان، فراهم‌آوردن امکان شرکت در برنامه‌های آموزش رسمی و فعالیت‌های داوطلبانه، فراهم‌آوردن امکان شرکت در فعالیت‌های فرهنگی، هنری، ورزشی، دسترسی افراد دچار مشکلات حرکتی به پارکینگ‌های اختصاصی، دسترسی افراد با ناتوانی‌های گوناگون به اتوبوس‌های شهر، در دسترس بودن کامپیوتر و اینترنت در مکان‌های عمومی، فراهم‌آوردن امکان راهنمایی‌شدن برای اوقات فراغت و برنامه‌های تفریحی، بهبود وضعیت بیمه سلامت و بهبود وضعیت بودجه شهری که به سلامت اختصاص داده می‌شود، از جمله مواردی است که باید در اولویت‌های برنامه مدیران قرار گیرد.
از محدودیت‌های این پژوهش، انجام مطالعه در سطح یک شهر بود. پیشنهاد می‌شود در مطالعات بعدی ویژگی‌های شهرهای دوستدار سالمند دو یا چند شهر از یک استان یا استان‌های متفاوت مقایسه شود. 
تشکر و قدردانی
از معاون محترم پژوهشی و بهداشتی دانشگاه علوم پزشکی مازندران، سالمندان گرامی و مدیران محترم مؤسساتی که در انجام این پژوهش ما را یاری کردند، صمیمانه سپاسگزاری می‌کنیم. این مقاله حاصل طرح تحقیقاتی مصوب دانشگاه علوم پزشکی مازندران با کد ۹۵-۲۳۱۰ است.
 
References
  1. United Nations Department of Economic and Social Affairs. Population aging 2006. New York: UN DESA; 2007.
  2. United Nations Department of Economic and Social Affairs. World economic and social survey 2007: Development in an ageing world. NewYork: UN DESA; 2007.
  3. United Nations Population Fund .Urbanization: A majority in cities. New York: UNFPA; 2015.
  4. World Health Organization. A billion voices: listening and responding to the health needs of slum dwellers and informal settlers in new urban setting. Geneva: World Health Organization; 2005.
  5. United Nations Department of Economic and Social Affairs. World organization prospects: The 2005 revision. New York: UN DESA; 2006.
  6. Hu J, Tsai PK, Huang MN, Tsay SF. [Age friendly cities, ideals and practice: The experience of Taichung city (Chinese)]. Hu Li Za Zhi. 2012; 59(6):5-11. [DOI:10.6224/JN.59.6.5]
  7. Taheri Tanjani p, Azadbakht, M. [Psychometric Properties of the Persian Version of the Activities of Daily Living Scale and Instrumental Activities of Daily Living Scale in elderly (Persian)]. Journal of Mazandaran University of Medical Sciences. 2016; 25(132):103-12.
  8. World Health Organization. Measuring the age friendliness of cities: A guide to using core indicators. Geneva: World Health Organization; 2015. 
  9. Plouffe L, Kalache A. Towards global age friendly cities: determining urban features that promote active aging. Journal of Urban Health. 2010; 87(5):733-739. [DOI:10.1007/s11524-010-9466-0]
  10. Keller IM, Kalache A. Promoting healthy aging in cities: The healthy cities project in Europe. Journal of Cross-Cultural Gerontology. 1997; 12(4):287–98. [DOI:10.1023/A:1006539003961]
  11. World health Organization. Checklist of essential features of age-friendly cities. Geneva: World Health Organization; 2015.
  12. WHO Centre for Health Development. 2nd WHO consultation on developing indicators for age-friendly cities. Geneva: World Health Organization; 2013. 
  13. World health Organization. Active ageing: A policy framework. Paper presented at: The Second World Assembly on Ageing. 8-12 April 2002; Madrid, Spain.
  14. Zarghani SH, Kharazmi OA, Johari L. [Evaluation of the “Age-Friendly” city indicators in Mashhad by focusing on the social-cultural indices (Persian)]. Human Geography Research. 2016; 47(4):673-88. [DOI:10.22059/JHGR.2015.51385]
  15. Kharazmi OA, Zarghani SH., Johari L. [Evaluating spatial – physical indictors in Mashhad to become “age-friendly” city (Persian)]. Joghrafia va Amayesh-e Shahri. 2015; 5(15):177-96.
  16. Nemati D, Agha Bakhshi H. [Tehran an age friendly city: first steps towards first capital of aging in the world (Persian)]. Social Research. 2013; 6(18):15-44.
  17. Foroughmand Arabi H, Karimi Fard L. [Age friendly city design criteria centers of social interaction with the concepts of space and culture approaches to mental health (Persian)]. Urban Management. 2015; 39:7-34.
  18. Wikipedia. List of Iranian cities by population [Internet]. [Updated 2018 April 11] [Internet]. Available from: https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Iranian_cities_by_population
  19. ISNA. [Population aging is increasing in Mazandaran (Persian)] [Internet]. [Updated 2016 October 1]. Available from: https://www.isna.ir/news
  20. Polith D, Beck F. Nursing research: Appraising evidence for nursing practice. Philadelphia: Lippincott; 2012.
  21. Neal MB, Dela Torre AK. Carder PC. Age-friendly portland: A university- city- community partnership. Journal of Aging & Social Policy. 2014; 26(1-2):88-101. [DOI:10.1080/08959420.2014.854651]
  22. Garon S, Paris M, Beaulieu M, Veil A, Laliberté A. Collaborative partnership in age-friendly cities: Two case studies from Quebec, Canada.Journal of Aging & Social Policy. 2014; 26(1-2):73-87. [DOI:10.1080/08959420.2014.854583]
  23. Buffel T, McGarry P, Phillipson C, De Donder L, Dury S, De Witte N, et al. Developing age-friendly cities: Case studies from Brussels and Manchester and implications for policy and practice. ournal of Aging & Social Policy. 2014; 26(1-2):52-72. [DOI:10.1080/08959420.2014.854583]
  24. Kendig H, Elias A-M, Matwijiw P, Anstey K. Developing age-friendly cities and communities in Australia.  Journal of Aging and Health. 2014; 26(8):1390-414. [DOI:10.1177/0898264314532687]
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: سالمند شناسی
دریافت: 1396/1/24 | پذیرش: 1396/10/13 | انتشار: 1397/4/24

فهرست منابع
1. United Nations Department of Economic and Social Affairs. Population aging 2006. New York: UN DESA; 2007.
2. United Nations Department of Economic and Social Affairs. World economic and social survey 2007: Development in an ageing world. NewYork: UN DESA; 2007.
3. United Nations Population Fund. Urbanization: A majority in cities. New York: UNFPA; 2015.
4. World Health Organization. A billion voices: listening and responding to the health needs of slum dwellers and informal settlers in new urban setting. Geneva: World Health Organization; 2005.
5. United Nations Department of Economic and Social Affairs. World organization prospects: The 2005 revision. New York: UN DESA; 2006.
6. Hu J, Tsai PK, Huang MN, Tsay SF. [Age friendly cities, ideals and practice: The experience of Taichung city (Chinese)]. Hu Li Za Zhi. 2012; 59(6):5-11. [DOI:10.6224/JN.59.6.5] [PMID]
7. Taheri Tanjani p, Azadbakht, M. [Psychometric Properties of the Persian Version of the Activities of Daily Living Scale and Instrumental Activities of Daily Living Scale in elderly (Persian)]. Journal of Mazandaran University of Medical Sciences. 2016; 25(132):103-12.
8. World Health Organization. Measuring the age friendliness of cities: A guide to using core indicators. Geneva: World Health Organization; 2015.
9. Plouffe L, Kalache A. Towards global age friendly cities: determining urban features that promote active aging. Journal of Urban Health. 2010; 87(5):733-739. [DOI:10.1007/s11524-010-9466-0] [DOI:10.1007/s11524-010-9466-0]
10. Keller IM, Kalache A. Promoting healthy aging in cities: The healthy cities project in Europe. Journal of Cross-Cultural Gerontology. 1997; 12(4):287–98. [DOI:10.1023/A:1006539003961] [DOI:10.1023/A:1006539003961]
11. World health Organization. Checklist of essential features of age-friendly cities. Geneva: World Health Organization; 2015.
12. WHO Centre for Health Development. 2nd WHO consultation on developing indicators for age-friendly cities. Geneva: World Health Organization; 2013.
13. World health Organization. Active ageing: A policy framework. Paper presented at: The Second World Assembly on Ageing. 8-12 April 2002; Madrid, Spain.
14. Zarghani SH, Kharazmi OA, Johari L. [Evaluation of the "Age-Friendly" city indicators in Mashhad by focusing on the social-cultural indices (Persian)]. Human Geography Research. 2016; 47(4):673-88. [DOI:10.22059/JHGR.2015.51385]
15. Kharazmi OA, Zarghani SH., Johari L. [Evaluating spatial – physical indictors in Mashhad to become "age-friendly" city (Persian)]. Joghrafia va Amayesh-e Shahri. 2015; 5(15):177-96.
16. Nemati D, Agha Bakhshi H. [Tehran an age friendly city: first steps towards first capital of aging in the world (Persian)]. Social Research. 2013; 6(18):15-44.
17. Foroughmand Arabi H, Karimi Fard L. [Age friendly city design criteria centers of social interaction with the concepts of space and culture approaches to mental health (Persian)]. Urban Management. 2015; 39:7-34.
18. Wikipedia. List of Iranian cities by population [Internet]. [Updated 2018 April 11] [Internet]. Available from: https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Iranian_cities_by_population
19. ISNA. [Population aging is increasing in Mazandaran (Persian)] [Internet]. [Updated 2016 October 1]. Available from: https://www.isna.ir/news
20. Polith D, Beck F. Nursing research: Appraising evidence for nursing practice. Philadelphia: Lippincott; 2012.
21. Neal MB, Dela Torre AK. Carder PC. Age-friendly portland: A university- city- community partnership. Journal of Aging & Social Policy. 2014; 26(1-2):88-101. [DOI:10.1080/08959420.2014.854651] [DOI:10.1080/08959420.2014.854651]
22. Garon S, Paris M, Beaulieu M, Veil A, Laliberté A. Collaborative partnership in age-friendly cities: Two case studies from Quebec, Canada.Journal of Aging & Social Policy. 2014; 26(1-2):73-87. [DOI:10.1080/08959420.2014.854583] [DOI:10.1080/08959420.2014.854583]
23. Buffel T, McGarry P, Phillipson C, De Donder L, Dury S, De Witte N, et al. Developing age-friendly cities: Case studies from Brussels and Manchester and implications for policy and practice. ournal of Aging & Social Policy. 2014; 26(1-2):52-72. [DOI:10.1080/08959420.2014.854583] [DOI:10.1080/08959420.2014.854583]
24. Kendig H, Elias A-M, Matwijiw P, Anstey K. Developing age-friendly cities and communities in Australia. Journal of Aging and Health. 2014; 26(8):1390-414. [DOI:10.1177/0898264314532687] [DOI:10.1177/0898264314532687]

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA

ارسال پیام به نویسنده مسئول


بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به نشريه سالمند: مجله سالمندي ايران می باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2024 CC BY-NC 4.0 | Iranian Journal of Ageing

Designed & Developed by : Yektaweb