اهداف: هدف از تحقیق حاضر، تعیین تأثیر خاطره‌گویی گروهی بر معیار ناتوانیِ سالمندان ساکن در خانه‌های سالمندان شهر مشهد بود.

مواد و روش‌ها: در این مطالعۀ نیمه‌تجربی، ۵۶ نفر از سالمندان ساکن در خانه‌های سالمندان شهر مشهد به روش در دسترس انتخاب شدند. واحدهای پژوهشگر هریک از خانه‌های سالمندان، به‌صورت غیرتصادفی به گروه خاطره‌گویی گروهی (۳۰ نفر) و کنترل (۲۶ نفر) اختصاص داده شدند. به‌این‌ترتیب، ۶ گروه خاطره‌گویی ۴تا۸ نفری تشکیل شد. خاطره‌گویی گروهی، در مدت ۸ هفته، هفتگی برگزار شد و هر جلسه حدود یک ساعت طول کشید. معیار ناتوانی در سالمندی، افسردگی، عملکرد‌شناختی و درد، به‌ترتیب با استفاده از نسخۀ دوم پرسش‌نامۀ سنجش ناتوانی سازمان بهداشت جهانی، مقیاس ۱۵ آیتمی افسردگی سالمندان، آزمون خلاصه‌شدۀ وضعیت روانی و مقیاس دیداری درد اندازه‌گیری شدند. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها، از نرم‌افزار SPSS، نسخۀ ۵/۱۱ و آمار توصیفی و استنباطی استفاده شد.

یافته‌ها: نتیجۀ آزمون‌های آنالیز واریانس با مقادیر تکراری و من‌ویتنی، نشان داد بین تغییرات معیار ناتوانی در سالمندی (P=0/94) و زیرمجموعه‌های آن؛ یعنی برقراری ارتباط و درک‌مطلب (P=0/20) تحرک و جابه‌جایی (P=0/20)، انجام فعالیت‌های خودمراقبتی (P=0/92) سازش و زندگی‌کردن با دیگران (P=0/72) و مشارکت (P=0/88) در دو گروه کنترل و خاطره‌گویی گروهی تفاوت آماری معناداری وجود نداشت.

نتیجه‌گیری: برگزاری ۸ جلسۀ هفتگیِ یک ساعتی برای خاطره‌گویی گروهی، معیار ناتوانی در سالمندی و زیرمجموعه‌های آن را در سالمندان ساکن در خانه‌های سالمندان کاهش نداد. بنابراین، مطالعات بیشتر در این زمینه توصیه می‌شود.