اهداف استئوآرتریت زانو یکی از شایع‌ترین مشکلات عضلاتی-‌اسکلتی در سالمندان است. ﺩﺭﺩ، خشکی، ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺑﻪ ﻟﻤﺲ، کاهش قدرت عضلانی و دامنه حرکتی مفاصل، اختلال در حس عمقی و تعادل منجر به تضعیف ﻋﻤﻠﮑﺮﺩ ﺟﺴﻤﺎنی می‌شود و فرد را در اجرای فعالیت‌های عملکردی ناتوان می‌سازد. بنابراین استفاده از راهکارهایی برای کنترل و کاهش عوارض ناشی از بیماری و بهبود در اجرای فعالیت‌های عملکردی روزانه آنان ضروری است. این پژوهش با هدف مقایسه تأثیر تمرین درمانی در خشکی و آب درمانی بر فعالیت‌های عملکردی زنان سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو انجام شد.
مواد و روش ها تعداد 54 زن بیمار 60 سال به بالا مبتلا به استئوآرتریت زانو (قد: 5/53±159/96، وزن: 9/50±76/93) به‌صورت دردسترس انتخاب و به‌صورت تصادفی جفت‌شده در دو گروه آب‌درمانی و تمرین‌درمانی در خشکی به‌مدت 8 هفته تمرین کردند. به منظور ارزیابی فعالیت‌های عملکردی بیماران، از آزمون‌های  برخاستن ‌و‌ رفتن، 30 ثانیه نشست‌وبرخاست از روی صندلی، 40 متر پیاده‌روی سریع، بالا رفتن از پله و 6 دقیقه راه رفتن استفاده شد. جهت تحلیل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS نسخه 26 و تحلیل واریانس برای اندازه‌های تکرارشده استفاده شد. 
یافته ها نتایج نشان داد هر دو روش تمرین‌درمانی در خشکی و آب درمانی موجب تغییرات درون‌گروهی در آزمون‌های عملکردی شده است (0/05≥P)، اما اختلاف بین دو گروه معنادار نیست (0/05≤P) که این نشان‌دهنده تأثیر یکسان روش‌های استفاده‌شده در پژوهش است.
نتیجه گیری تمرین‌درمانی در خشکی به اندازه آب‌درمانی بر نتایج آزمون‌های برخاستن ‌و رفتن، 30 ثانیه نشست‌وبرخاست از روی صندلی، 40 متر پیاده‌روی سریع، بالا رفتن از پله و 6 دقیقه راه رفتن و درنتیجه بر فعالیت‌های عملکردی بیماران مؤثر بوده است. بنابراین می‌توان هریک از این دو روش را باتوجه‌به شرایط بیمار تجویز کرد. 
 

واژه‌های کلیدی: تمرین‌درمانی در خشکی، آب‌درمانی، فعالیت‌های عملکردی، سالمند، استئوآرتریت زانو

متن کامل [PDF 6053 kb]   (2301 دریافت) |   |   متن کامل (HTML)  (2020 مشاهده)