اهداف: جامعه ایران رو به پیری است و هیچ گروهی همچون سالمندان دچار مشکلات جسمانی و اجتماعی در زندگی نیستند. از آنجایی که ناتوانی‌ها و ضعف جسمانی، نقایص حسی عصب‌شناختی، ازدست‌دادن عزیزان، استرس‌ها و مشکلات، زمینه ناامیدی را در این قشر به وجود می‌آورند؛ پژوهش حاضر با هدف مدل‌سازی معادلات ساختاری امید به زندگی سالمندان بر اساس حساسیت اضطرابی، حمایت اجتماعی و ادراک درد در این گروه صورت گرفته است. 
مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع مدل‌سازی بود که به صورت مقطعی و توصیفی‌تحلیلی در بهار ۱۳۹۵ انجام شد. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی سالمندان زن و مرد ۶۰ سال و مسن‌تر ساکن در منزل بود. نمونه آماری این مطالعه شامل ۳۴۰ نفر سالمند بود که از اماکن مختلف عمومی شهر اصفهان انتخاب شدند و به سؤالات پرسش‌نامه‌های امید بر اساس منابع اسلامی شلمزاری، حمایت اجتماعی ادراک‌شده زیمت، حساسیت اضطرابی ریس و پترسون و ادراک درد محقق‌ساخته یوسفی و همکاران پاسخ دادند. داده‌های گردآوری‌شده با نسخه ۱۶ نرم افزار SPSS وAMOS ۲۱، آزمون‌های ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون و همچنین مدل‌سازی معادلات ساختاری و محاسبه شاخص‌های برازش، تجزیه و تحلیل شدند. 
یافته ها: میانگین سن ۶۶/۹۱ سال، میانگین و انحراف استاندارد امید به زندگی، ۵۰/۵۱ و ۵/۷۱؛ ادراک درد، ۳۹/۴۸ و ۱۵/۷۱؛ حساسیت اضطرابی، ۴۰/۲۰ و ۱۲/۵۹ و حمایت اجتماعی، ۶۳/۹۱ و ۱۴/۶۲ بود. میانگین و انحراف استاندارد ترس از نگرانی بدنی، ترس از نداشتن کنترل شناختی و ترس از مشاهده‌شدن اضطراب ۲۰/۵۴، ۹/۶۰، ۱۰/۰۶، ۷/۶۹، ۳/۲۵ و ۳/۰۱ است و میانگین و انحراف استاندارد ابعاد خانواده، دوستان و افراد مهم ۶۱/۶۹ ،۵/۱۲، ۲۰/۱۹، ۵/۴۶، ۲۲/۰۶ و ۶/۸۳ است. نتایج به‌دست‌آمده نشان داد امید به زندگی تنها با حمایت اجتماعی و سه مؤلفه آن، یعنی خانواده، دوستان و افراد مهم رابطه مثبت و معناداری داشت (p<۰/۰۱). همچنین ترس از نداشتن کنترل شناختی با امید به زندگی رابطه منفی معناداری نشان داد (p<۰/۰۵). ولی ادراک درد، حساسیت اضطرابی و ابعاد ترس از نگرانی بدنی و ترس از مشاهده‌شدن اضطراب، رابطه معناداری با امید به زندگی نشان ندادند.
نتیجه گیری: بنا بر نتایج پژوهش به نظر می‌رسد چنانچه تدابیری برای افزایش حمایت اجتماعی در سالمندان صورت گیرد، پیامد کاهش درد و اضطراب و افزایش امید را به همراه داشته باشد.