اهداف: تعادل به عنوان شاخصی برای تعیین میزان استقلال سالمندان در انجام فعالیت های روزمره محسوب می شود. هدف اصلی از انجام این پژوهش بررسی تاثیر یک دوره تمرین عملکردی برتعادل ایستا و پویای مردان سالمند سالم بود.

مواد و روش‌ها: 30 مرد سالمند (سن: 3±70/83 سال، وزن: 2/44±70/60 کیلوگرم، قد: 2/28±1/78 متر) که از سلامت عمومی برخوردار بودند، به‌طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند که به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. از آزمودنی‌ها یک روز قبل از شروع تمرینات توسط تست‌های شارپند رومبرگ (تعادل ایستا با چشمان باز و بسته) و زمان برخاستن و رفتن (تعادل پویا) به عمل آمد. گروه تجربی به انجام یک دوره تمرین عملکردی شش هفته‌ای (سه جلسه در هفته) پرداختند و گروه کنترل فعالیت‌های روزانه خود را انجام داد. پس از اتمام تمرینات از دو گروه پس‌آزمون به عمل آمد. از آمار توصیفی برای محاسبه میانگین و انحراف استاندارد اطلاعات و برای تعیین اختلاف بین پیش آزمون و پس آزمون بین و درون گروهی به ترتیب از t مستقل و وابسته در سطح معنی‌داری (α≤0/05) استفاده شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که بین دو گروه تجربی و کنترل در تست‌های سه‌گانه تعادل ایستا و پویا در پیش‌آزمون اختلاف معنی‌‌داری وجود ندارد اما در پس آزمون، گروه تجربی عملکرد بهتری نسبت به گروه کنترل داشت. نتایج آزمون t همبسته نیز اختلاف معنی‌داری بین پیش و پس‌آزمون گروه تجربی در هر سه تست تعادلی را نشان داد در حالی که بین پیش و پس‌آزمون گروه کنترل تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد.

نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از این تحقیق، موید نقش تمرینات عملکردی در بهبود تعادل ایستا و پویای افراد سالمند بود که به علت عدم بهبود تعادل آزمودنی های گروه کنترل، می‌توان بهبود تعادل گروه تجربی را به اثر این تمرینات نسبت داد، اما با توجه به کوتاهی دوره تمرینی (شش هفته) مطالعات تکمیلی دراز مدت برای بررسی ماندگاری اثرات و پیامدهای بلند مدت این تمرینات ضروری است.