مقالات پذیرفته شده در نوبت انتشار
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- دانشگاه تهران، ایران.
2- دانشگاه تهران، ایران. ، lilac1094@yahoo.com
2- دانشگاه تهران، ایران. ، lilac1094@yahoo.com
چکیده: (447 مشاهده)
اهداف: در بستر تغییرات خانواده و سالمندی جمعیت، تغییر الگوی ترتیبات زندگی سالمندان به یک مسئله اجتماعی- سیاستی بدل شده است. در این راستا، هدف از مقاله پیشرو بررسی الگوهای ترتیبات زندگی سالمندان و رابطه‌ی عوامل جمعیتی و اجتماعی با آن است.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه از تحلیل ثانویه داده‌های دو درصدی سرشماریهای 1385و 1395 استفاده شد. جمعیت مورد بررسی شامل افراد 60 سال به بالای ساکن در خانوارهای معمولی است. جهت تحلیل دادهها از آزمون رگرسیون لجستیک چندوجهی و نرم افزارSPSS نسخه25 استفاده شد.
یافته‌ها: زندگی با همسر و فرزندان شکل غالب ترتیبات زندگی سالمندان در ایران است. با اینحال، سهم این الگو در طول دهه 95-1385 تقریباً ثابت بوده و در مقابل، سهم سالمندانی که تنها زندگی می‌کردند، از 12 به 15 درصد افزایش یافته است. تفاوتهای جنسیتی معناداری در تنهازیستی وجود داشت و نسبت آن برای زنان سالمند (24.1%) چهار برابر بیشتر از مردان سالمند (5.6%) بوده است. همچنین، نتایج نشان داد با افزایش سن، احتمال تنهازیستی سالمندان افزایش و با افزایش سطح تحصیلات احتمال تنهازیستی سالمندان کاهش می‌یابد. بعلاوه، سالمندان روستایی در مقایسه با سالمندان شهری، احتمال تنهازیستی بیشتری دارند.
نتیجه‌گیری: هرچند هنوز زندگی با همسر و فرزندان الگوی غالب است، اما تنهازیستی سالمندان درحال افزایش است. زنان نسبت به مردان در سنین سالمندی با احتمال بیشتری به صورت تنها زندگی می‌کنند و با مشکلات بیشتری روبرور خواهند شد. از اینرو، توجه به مسائل و مشکلات زنان سالمند تنها، باید سرلوحه برنامه ها و سیاستهای رفاهی در کشور قرار گیرد. بعلاوه، با ایجاد اشتغال در روستاها، می‌توان تا حدی از مهاجرت جوانان به شهر جلوگیری کرد و احتمال تنهازیستی سالمندان روستایی را کاهش داد.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه از تحلیل ثانویه داده‌های دو درصدی سرشماریهای 1385و 1395 استفاده شد. جمعیت مورد بررسی شامل افراد 60 سال به بالای ساکن در خانوارهای معمولی است. جهت تحلیل دادهها از آزمون رگرسیون لجستیک چندوجهی و نرم افزارSPSS نسخه25 استفاده شد.
یافته‌ها: زندگی با همسر و فرزندان شکل غالب ترتیبات زندگی سالمندان در ایران است. با اینحال، سهم این الگو در طول دهه 95-1385 تقریباً ثابت بوده و در مقابل، سهم سالمندانی که تنها زندگی می‌کردند، از 12 به 15 درصد افزایش یافته است. تفاوتهای جنسیتی معناداری در تنهازیستی وجود داشت و نسبت آن برای زنان سالمند (24.1%) چهار برابر بیشتر از مردان سالمند (5.6%) بوده است. همچنین، نتایج نشان داد با افزایش سن، احتمال تنهازیستی سالمندان افزایش و با افزایش سطح تحصیلات احتمال تنهازیستی سالمندان کاهش می‌یابد. بعلاوه، سالمندان روستایی در مقایسه با سالمندان شهری، احتمال تنهازیستی بیشتری دارند.
نتیجه‌گیری: هرچند هنوز زندگی با همسر و فرزندان الگوی غالب است، اما تنهازیستی سالمندان درحال افزایش است. زنان نسبت به مردان در سنین سالمندی با احتمال بیشتری به صورت تنها زندگی می‌کنند و با مشکلات بیشتری روبرور خواهند شد. از اینرو، توجه به مسائل و مشکلات زنان سالمند تنها، باید سرلوحه برنامه ها و سیاستهای رفاهی در کشور قرار گیرد. بعلاوه، با ایجاد اشتغال در روستاها، می‌توان تا حدی از مهاجرت جوانان به شهر جلوگیری کرد و احتمال تنهازیستی سالمندان روستایی را کاهش داد.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
تماس با ما
تهران، اوین، بلوار دانشجو، خیابان کودکیار، دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی، مرکز تحقیقات سالمندی.
تلفن دفتر نشریه:
تلفن مستقیم:02171732827(تماس فقط روزهای شنبه، یکشنبه و سه شنبه ساعت 10 الی 12) 021221800- داخلی 2827
ایمیل: salmand2010@gmail.com
تلفن ناشر : 02145355000 - 02145355555
