مقالات پذیرفته شده در نوبت انتشار
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه کوثر بجنورد ، ایران. ، m_khadem_un@yahoo.com
2- گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه کوثر بجنورد ، ایران.
3- گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی ، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه زابل، زابل، ایران.
4- گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه کردستان، سنندج، ایران.
2- گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه کوثر بجنورد ، ایران.
3- گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی ، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه زابل، زابل، ایران.
4- گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه کردستان، سنندج، ایران.
چکیده: (106 مشاهده)
زمینه و هدف: هدف از این پژوهش، اثر یک دوره تمرین راه رفتن به جلو و راه رفتن به عقب بر برخی از عوامل التهابی و آمادگی جسمانی زنان سالمند بود.
روش تحقیق: به این منظور 24 زن سالمند (60-75 سال) به سه گروه تمرین راه رفتن به جلو، راه رفتن به عقب و گروه کنترل تقسیم شدند. دو گروه راه رفتن به جلو و راه رفتن به عقب سه جلسه در هفته و به مدت هشت هفته با شدت 14-15 بر اساس مقیاس درک فشار بورگ، به تمرین پرداختند. قبل و بعد از انجام تمرینات از آزمودنیها اندازهگیریهای آنتروپومتریک شامل: سن، قد، وزن و نمایه توده بدن و همچنین، پیشآزمونهای قدرت عضلانی، استقامت عضلانی و نمونهگیری خونی (جهت تجزیه و تحلیل بیوشیمایی) انجام شد. برای مقایسه میانگین دادهها از آزمون آنوا با اندازهگیری مکرر استفاده گردید. محاسبهها با استفاده از نرم افزار آماریSPSS نسخه 23 انجام و سطح معنیداری آزمونها p≤0/05 در نظر گرفته شد.
نتایج: نتایج حاکی از آن بود که تمرینات راه رفتن به عقب نسبت به گروه کنترل و راه رفتن به جلو باعث افزایش معنیدار قدرت و استقامت عضلانی شد. اما تغییر معناداری را در سطوح TNF-α، TGF- β و VDBP ایجاد نکرد.
نتیجه گیری: به نظر میرسد انجام تمرین راه رفتن به عقب، نسبت به راه رفتن به جلو بیشتر میتواند بر شاخصهای عملکردی در سالمندان تاثیرگذار باشد و نقش موثرتری را در ایجاد یک زندگی سالم تر برای آنها ایفا کند.
روش تحقیق: به این منظور 24 زن سالمند (60-75 سال) به سه گروه تمرین راه رفتن به جلو، راه رفتن به عقب و گروه کنترل تقسیم شدند. دو گروه راه رفتن به جلو و راه رفتن به عقب سه جلسه در هفته و به مدت هشت هفته با شدت 14-15 بر اساس مقیاس درک فشار بورگ، به تمرین پرداختند. قبل و بعد از انجام تمرینات از آزمودنیها اندازهگیریهای آنتروپومتریک شامل: سن، قد، وزن و نمایه توده بدن و همچنین، پیشآزمونهای قدرت عضلانی، استقامت عضلانی و نمونهگیری خونی (جهت تجزیه و تحلیل بیوشیمایی) انجام شد. برای مقایسه میانگین دادهها از آزمون آنوا با اندازهگیری مکرر استفاده گردید. محاسبهها با استفاده از نرم افزار آماریSPSS نسخه 23 انجام و سطح معنیداری آزمونها p≤0/05 در نظر گرفته شد.
نتایج: نتایج حاکی از آن بود که تمرینات راه رفتن به عقب نسبت به گروه کنترل و راه رفتن به جلو باعث افزایش معنیدار قدرت و استقامت عضلانی شد. اما تغییر معناداری را در سطوح TNF-α، TGF- β و VDBP ایجاد نکرد.
نتیجه گیری: به نظر میرسد انجام تمرین راه رفتن به عقب، نسبت به راه رفتن به جلو بیشتر میتواند بر شاخصهای عملکردی در سالمندان تاثیرگذار باشد و نقش موثرتری را در ایجاد یک زندگی سالم تر برای آنها ایفا کند.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
تماس با ما
تهران، اوین، بلوار دانشجو، خیابان کودکیار، دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی، مرکز تحقیقات سالمندی.
تلفن دفتر نشریه:
تلفن مستقیم:02171732827(تماس فقط روزهای شنبه، یکشنبه و سه شنبه ساعت 10 الی 12) 021221800- داخلی 2827
ایمیل: salmand2010@gmail.com
تلفن ناشر : 02145355000 - 02145355555
